It ferset

9

Zelfs vindt de mus een huis, en de zwaluw een nest voor zich, waar zij haar jongen neerlegt: o Heere der Heerscharen, mijn Koning en mijn God.

Hy brocht it mei in from lûd, en ik wist dat it oer ús hus gong.

Uw altaren. Foar it swellenêst hie er in apart plankje timmere yn de puntgevel. Alle jierren kamen se werom, yn har sneinse pakjes. Ut Afrika hielendal. As wylden fleagen se hinne en wer by de bou. ‘Se meitsje it fan klaai, eins krekt as wy, en har eigen flibe is it semint,’ sei ús heit. ‘Allinne sit by harren it fûnemint oan 'e boppekant.’

En dan de mosken. Ik hearde se yn 'e iere maitiid, as ik op bêd lei, oan har nêst ûnder de dakpannen skreppen mei rûchte, en letter mei libben guod, wat in skril piipjen oprôp.

Op in middei learde buorman Vos my sjitten mei syn buks. De

[p. 101]

kûgeltsjes dy't deryn hearden, liken net op dy yn 'e gurle fan omke Egbert. It wienen lytskes, lead ynstee fan koper. Ik betwifele oftst der in plopper mei omlizze koest.

Hy wiisde my hoest rjochtsje moast:

‘Earst in bytsje boppe it doel en dan de kerrel yn it fizier sakje litte.’ Hy die it foar op in apelsmotsblik dat er op in pealtsje by de dongbult sette.

Heardest de tik dêr't it leadsje it blik mei rekke doe't it fan de peal ôf gisele.

‘Paf eraf!’ Hy lake. Mear toskfleis as tosken. Hy lade it wapen wer. Ik besocht it ek, mar doe't ik einlings dat izeren pûkeltsje presiis tusken it yndûkte blik en it skreefke flak foar myn each hie en de trekker oerhelle, hold ik it gewear net stil genôch. It doel ferweegde net.

Buorman die der wer in leadsje yn en lei oan. Ynienen loerde er út syn eachhoeke skeef nei boppen. As de wjerljocht swaaide de loop omheech en hy luts ôf. Ik seach hoe't de mosk op 'e râne fan de goate rekke waard: in amerij like it fûgeltsje yn in stofwolkje te sitten, it die noch of soe it fuortflodderje, doe foel it kroandea op it paad.

‘Masterskot!’ Wer kaam in soad toskfleis bleat. Hy snoarke fan wille. Grau, syn siferse kat, wie der dalik by en draafde mei de proai nei de skuorre. Ien wjukje sleepte oer de grûn.

De katte-eagen liken griener as oars.

Worden niet twee mussen te koop aangeboden voor een duit? En niet één daarvan zal ter aarde vallen zonder uw Vader.

Heit liet it ferhaal hearre op myn fersyk. Ik frege him oft er him net fersinde. Der stie dochs zonder de wil van uw Vader? Sa hie juffrou De Veer it lêzen. Hy skodholle.

‘Der stiet: zonder uw Vader.’

‘Dus de heit falt tegearre mei de mosk.’

Hy fronsele en fage him by de noas lâns.

‘Dat stiet der ja. Dat stiet der.’

[p. 102]

In kear of trije ha wy in kat hân, omdat ik gjin lichten die. De earsten hjitten gewoan poes, de lêste Koke, fanwegen syn swartwite hier. Us mem hold net fan húsdieren, alteast net yn har eigen hûs. Se gong der om 't hurtsje op sitten of stean en raasde dan krekt sa lûd as de bisten. Se miigden ûnder de divan en ast even de oare kant út seachst, stielen se dy de tsiis út 'e kast. Doe't se ris ien nei siet om it fleispûdsje te efterheljen, fleach it stomme dier oer de dyk, streekrjocht ûnder de frachtwein fan Knol. Allegear bloed. Lei it dêr, fêstplakt oan 'e strjitstiennen te earmoedzjen neist oardel ûns koweljirre. Mem har skuld.

Doe't ik it oanseach, kaam my it barren fan in jier earder yn 't sin. Ida fan 'e bakker rûn mei har buldog te kuierjen, doe't Siden Doeke, de lapkeman, har mei syn pekineeske yn 'e mjitte kaam. Op it stuit dat se elkoar groeten, foel de hûn van Ida koart út nei it wite kefferke. Hap. Dêr stie Doeke mei syn ûnthalze skoathûntsje oan 'e riem, krekt as ik ea mei myn hynderke.

Koke is lykwols noch in jier âld wurden, foardat er stoar oan de koppen en yngewanten fan ienentweintich foarntsjes. Wite en ik wiene efterhûs fisk oan it skjinmeitsjen en de kat romme roppich de bluodderige ôffal op. Hy hat noch twa dagen yn krampen libbe. Doe die er de eagen ticht en wie dea. Us heit die him yn in skuondoaze en dolde in gat foar him.

‘It binn' redeleaze dieren, se ha gjin roai,’ sei er.

Katten komme net yn 'e bibel foar. Dat makke se fûgelfrij.