It ferset

12

Dêr stiet er. Unferweechlik, efter de geraniums, syn gesicht hast tsjin it glês, op in hichte dy't ferriedt hoe krom oft er lutsen is.

Dalik wer dy lucht, al yn it haltsje. Mar yn 'e keamer hinget ek in nije rook, swietich, wee, ik kin him net thúsbringe.

Op 'e teetafel stiet in farske faas roazen, hast allegear yn 'e knop noch.

‘Dêr is Doesburg.’

Ik slach in earm om him hinne en freegje hoe't it giet.

‘Watte? Hoe't it giet? It giet net. Neat “moedig voorwaarts”. Ik kin gjin kant út. Wurch, stiif, problemen mei de stoma, de plakker lit los en de brot rint derút. Fan 'e moarn hat dat thússoarchfanke hjir noch west. It sit no wer. Ik wurd wol besocht.’

Triennen, sjoch ik. Hy draait him om en skeuvelet nei de episkoop.

‘Mar ik ha net stilsitten, of better: ik bin der foar sitten gongen.’

Hy langet my in fel papier. Syn gesicht deun by mines.

‘Hea, wat hast dêr boppe it each. Hoechst net yn alles jim heit nei te folgjen! Doest fuort wiest, kaam my noch wat yn it sin en dat ha ik opskreaun.’

Ik lês. Alle letters fertoane útslaggen. De skaal fan Richter. It

[p. 110]

moat him oeren koste ha. Der sitte frijwat ûnlêsbere wurden tusken. Hy is wer by it begjin begûn.

14 maart 1917. Homme en Geke geboren. ... In 1925 met Ale op een woensdagmiddag op de schaats naar Leeuwarden. Naar tante Brecht. In Warga werd het al donker. Ale wou door. Tante stuurde ons direct terug met een broodje. We kwamen in het pikkedonker aan in Nieuwebrug, waar iedereen om ons zocht.

Syn earste aventoer, efter Ale oan. Foar syn folgjende, dêr't ús mem de lieding by hie, makket er sûnder wytrigel in sprong fan tolve jier.

Femke kreeg werk in het ziekenhuis op het Heerenveen, waar ze Anna trof die graag vriendin wilde worden, wat zij meteen afwees omdat Anna buitenkerkelijk was. Maar na een half jaar ging ze mee naar de kerk en werden ze vriendinnen. Toen ik in 1937 Femke trof in Oranjewoud op een zangersfeest, was die zaak bij Anna in orde.

‘Die zaak in orde.’ Sa ken ik him wer. De frommens fan Anna hat winliken ûnwrikber stân holden, krekt as de freonskip mei ús mem.

In 1929 ging ik naar de ambachtsschool, waar ik in 1933 slaagde. Het was een tijd van werkloosheid... Blauwhuis... meiboom op het dak. Kon door de jenever niet meer op mijn benen staan... roes uitgeslapen. In Leeuwarden, door tussenkomst van Ulder, kwam ik bij Wiersma... het Provinciaal Electrisch Bedrijf ging bouwen. Dat gebeurde ook en toen werd het oorlog Hij zat in het verzet en op zaterdag...

Folget noch in ûnlêsbere rigel. Hy rinkelet mei de koppen tee. In protte nijs leveret dizze bydrage net op en hy draacht oan alle kanten de spoaren fan machteleazens, mar wol wurdt dúdlik wêr't er mei dwaande is. Dy dronkenskip sit him op in smûke manier heech. It ferhaal krijt sa ek noch skaaimerken fan in bycht. Dat er dochs wer sels skreaun hat, docht him dúdlik goed.

‘Mei dy toverlantearne slagget it út en troch noch sa'n bytsje. In hoop dingen komme my wer yn it sin. Frjemd eins, tinkst dat se

[p. 111]

fergetten binne, weirekke, want kinst der net op komme. En hommels binn' se der wer, benammen nachts. Ik ha dat ek faak mei in kryptogram. Neitinke wurket dan dwersferkeard. Sa'n probleem giet gewoan syn eigen gong yn 'e holle en dan wurdst wekker en witst it.’

Ik sis dat it goed te folgjen is, freegje him net nei de riedsels.