13
De tee liket op jarre en smakket nei tsjettelstien. De thússoarch set it moarns betiid. Sels linget er de beker molke oan mei in pjuts út de pot. Hy hat in blauwe en in swarte sokke oan en syn boesgroen sit skeef ticht. De strik, in jier of tsien lyn knope, is oer in punt fan it kraachje fêst lutsen. Hy hat him al dagen net skeard. It stee boppe it lofter each is opswold en hat no in grienige kleur. Ek syn hân is wer bleat. It plak, tusken de lymspoaren fan 'e pleister, is glei om 'e koarste hinne.
‘Ja, gjin gepiel mear mei ferbân. Dat ferstikt sa'n steed. Sa hielet it hurder.’
Myn blessuere is er alwer fergetten.
‘Hoe giet it mei it sliepen?’ Hy skodhollet.
‘Fannacht siet mem op it fuottenein te roppen: ‘“Homme, Homme!” As woe se my earne foar warskôgje. As wist se wat, dat se my... Se eage benaud. Ik kin... Se wie it, sa echt asto dêr no stiest. Ik koe net oerein komme. It swit bruts my út. Nuvere dingen. Och, se is my noait út 'e holle fansels. Mar dan sliepst net mear. Ik bin der mar ôfgongen, ha in skaaltsje fla opiten.’
Dat er syn dreamen fertelt, is ek nij. Soks wearzge him altyd. As ik by it iten, faak noch huverjend, probearre ûnder wurden te krijen wat my dy nacht no wer oerkommen wie, grommele er: ‘Praat fan neat. Dreamen binn' bedroch.’ Hy dreamde net. Hy sliepte.
‘Heit moat der gjin gewoante fan meitsje en gean der midden yn 'e nacht ôf.’
Auteursrechtelijk beschermd