It ferset

23

Us doarp wie op 'e jûn fan 'e jierwiksel tradisjoneel in slachfjild. Kloften jongerein teagen oansketten troch de buorren om te ‘slepen’. Alles wat los of fêst siet waard meitôge: strontkarren, kroaden, waskrakken, blombakken, út 'e hingsels hufte doarren, molkmasinen, hûnehokken - oant hiele skythúskes ta.

It like wol oarloch. Mei in heidens geknal - fan molkbussen waarden kanonnen makke mei karbid as buskrûd, dêr't ynstee fan 'e lidden ek faak de boaiems út fleagen mei alle bluodderige gefolgen dêrfan - sleepten se de bút nei it doarpskafee of stalden de brot út op ferrassende plakken en yn bjusterbaarlike kombinaasjes. Op nijjiersdei seachst dan de wûnderlikste bylden: in strontkarre stie op it molkfabryk, de bôlekarre fan Kolte hong boppe yn 'e iik, in skou bongele oan it klokketou út it galmgat fan 'e toer, de riemen as lamme wjukken oan 'e dollen.

En eltsenien koe komme om syn ferlerne eigendommen byelkoar te swyljen út 'e gaos op it kafeeplein.

Dwers troch dy âldjiersbenearing rûnen ús heit en ik nei tsjerke.

[p. 127]

Diskear waard it gefaar nochris ûnderstreke troch swier waar. De wyn fluite troch de stegen, stikken hout en doazen fleagen oer de dyk. Heit rûn, wach om him hinne eagjend, mei in fearjende stap. Yn ien trêd fan him pasten twa fan my. Doe't wy op 'e brêge oer de Boarn wiene, waard it knallen lûder, mar hy hold myn hân beet. Wy rûnen wer op 'e stoepe, ticht by de huzen op 'e Weaze lâns, al flak by de tsjerke. Hommels wie der in flits boppe ús. Mei in daverjende slach ferbrizele wat foar myn skonken op 'e stoepetegels. Ik tocht dat it de wjerljocht wie, mar it wie in dakpanne dy't ús op haren en snaren mist hie. De diggels fleagen my tsjin de skinen. Ik seach hoe heech dat dak wie. Hy sei neat, mar luts my mei nei it ferljochte tsjerkeporteal, dêr't swiermoedich de ein fan it âldjiersfers oargele: al het heden wordt verleden, schoon 't ons toegerekend blijft. Pas doe't ik ûnder de preek myn bokse opluts, seach ik op 'e skynbonke in tin bloedspoar dat my yn 'e sok rûn.