dat se my gau opnimme. Ik ha in... hoe hjit sa'n ding, in... ja krekt, in urginsjebewiis nedich. Mem soe it sa foar elkoar ha.’
Wy drinke tee. Hy trillet.
‘Moannen wachtsje, seit er.’
Ik wuolje it snoer om de rekorder.
‘It wie gjin lang ferhaal hjoed. Mar ik begryp dat heit wol wat oars oan 'e holle hat. Ik skilje jûn noch dat tehûs. Hoe earder hoe better, nim ik oan.’ Hy knikt.
‘Leaver juster as hjoed.’
‘Sil ik dy aginda's en skriuwbloks meinimme en sjen hoe't se yn it libbensferhaal yn te passen binne? Heit hat dat dochs opskreaun om it te bewarjen?’ Hy kielskrabet.
‘No, fuort mar, wat kin it ek skele. Nim mar mei.’
Ik triuw de steapel RABO-agindaatsjes, dêr't de feiten yn byholden binne, en de skansearre mappen houtfrij skriuwpapier dêr't er de wierheid op fêstlein hat, yn in plestik draachtas. As ik fuortgean, moffelt er noch in bryfke fan fiifentweintich by my yn 'e jasbûse. Foar de benzine. Oplûkend sjoch ik him yn de doar stean mei de hân opstutsen. Mar hy sjocht nei de grûn.
Auteursrechtelijk beschermd