Hy liet my der in skoft op om haffelje, foardat er it begrepen hie. ‘Voor zulke gevallen is er een speciale regeling. Je kunt een fluit lenen. Meld je maar even boven, bij de directeur.’
Sadwaande moast ik, as ‘geval’ myn earmoedetroef nochris útspylje, no op 'e heechste ferdjipping, foar it buro fan mynhear Tolsma, de direkteur. De hichte fergrutte myn skamte.
‘Mijnheer, mijn moeder zegt dat ons soort mensen de blokfluit niet opbrengen kan. Daar moet mijn vader een hele dag voor arbeiden. Dat moest ik zeggen. En mijnheer Kuif..., mijnheer de muziekleraar heeft me naar boven gestuurd.’
It wie derút, it gûlen stie my neier as it laitsjen.
De direkteur hie wynbrauwen dy't him oer de râne fan 'e bril hinne foelen en djippe fâlden by de mûlshoeken lâns. It joech him wat driigjends. Hy luts in laad iepen en lei my in formulier foar dat ik dalik ynfolje koe. Der stie boppe ‘Bruikleen: fluit/gymkleding’. Dat lêste koe ik trochkrasse. Us mem hie earne wat opdien dat derop troch koe.
‘Voor de gezinsgegevens,’ sei er.
Wat moast ik efter ‘beroep vader’ delsette? Timmerman betsjutte neffens my dat jo eigen baas wiene, krekt as grienteman en brânjeman. Dat paste net by ‘úslju’. Us heit wie timmerfeint by De Murk. ‘Timmerknecht’ dus, al kaam it my dreech út 'e pinne. De direkteur seach it papier flechtich oer en sette der in stikelige hantekening op. Ik moast it earst noch ûndertekenje litte troch ús heit en dan ynleverje by de muzyklearaar.
Us heit seach frjemd op fan it formulier.
‘Wat sil dit?’ Hy woe syn hân net sette. Dat ‘timmerknecht’ sinnige him net, begriep ik, al sei er dêr neat fan. De oare moarns stie mem har namme derûnder.
In wike letter lei Kuifje oan 'e ein fan 'e les in smelle langwerpige doaze foar my op 'e bank.
‘Denk erom, Hessel, een klapsigaar!’, rop Han Raas. Elkenien lake.
Auteursrechtelijk beschermd