10
De santjin kilometer nei skoalle hongen der hjerstmis en winterdeis wolris swier yn. Wy fytsten yn in grutte kloft, faak makken we gebrûk fan molke- of jarreweinen, om út 'e wyn te bliuwen. Soms kamen we sa dweiltrochwiet op skoalle, dat wy de earste oeren opdroegje moasten yn 'e kelder by in grimmitich lôgjende ferwaarmingstsjettel, dy't de konsjerzje ‘moederhaard’ neamde.
Utskroeven kaam ús mem op in novimberjûn oansetten mei in lange grize mantel.
‘No moatsto ris sjen Hessel wat ik foar dy beset ha. In echte leaden jas.’
Hy wie yndied swier. Der hong in kapusjon oan fan sa ha jo net.
‘Pas him ris,’ sei se heimsinnich.
Ik tocht dat it in grapke wie en hong my it tryste gewaad om 'e skouders. Se sloech de mouwen om en die in stap efterút. Hy kaam my oan de ankels ta.
‘Hy stiet dy prachtich! Krekt in muontsepij. En hy is hearlik waarm. Heit, moatst ris sjen ju!’
Us heit liet de krante sakje. Ik lies op syn gesicht hoe't se him oer my hinne oanseach.
‘Leave titen noch ta! Dêr bist moai klear... Dêr bist moai mei!’ Ik stie foar de spegel, luts my de kapusjon oer de holle en tocht my dy muonts yn. Dappere Dodo fan 'e Kapelle. In fier ferline kaam yn my ta libben. De knopen sieten wol oan 'e ferkearde kant, mar wa hie dêr erch yn? En lang, ja, mar dat hearde no ienris by in pij. Ik wie dy middeis wer oan 'e lêste tried ta wiet en ferklomme thúskommen yn myn wynjekje. Ik besleat ús mem te leauwen.
Doe't ik de oare moarns op it sammelplak bûten it doarp oan fytsen kaam yn myn nije plunje, gong in koart jûchhei op.
‘Kreaze mantel, Hessel! Neffens my hat de wyksuster krekt sa'nien.’
Auteursrechtelijk beschermd