‘Sa is it, Fam,’ sei er, wer op syn eigen toan.
Hem voortaan te leven... Wat in taal. Se wie der ree foar, sûnder twifel. Mar har tiid wie sawat op. En foar him hie it sa wol genôch west.
Wat noch kaam wie neisleep. Hy wie min mear mei te krijen, siet ôfwêzich oan har bêd en die gjin war mear om noch kontakt mei har te krijen. Ut en troch leine wy har hannen yn sines, ek dy lêste kear. De doarpsdûmny lies:
Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Se lei oan 'e sonde. Sûkerwetter mei alle dagen in miligram mear morfine. Ik seach har loaits. Ynblauwe eagen. Se koe him net sjen, hy siet bûten har eachweid nei it aansichteboerd te stoarjen.
Ik bleau by har fan alve oere ôf.
‘Wy helje heit wol, as it safier is.’
Hy skrok.
‘Wat? Helje? Neenee, net dwaan, dat hat ommers gjin sin mear.’ Foar him wie se al dea. Sy moat dat ek witten ha.
Dy middeis hie se de sonde der demonstratyf útlutsen en se hie in pear oeren slim oerstjoer west, mei wjukkeljende hannen, mar jûns joech se har del. Ut en troch sliepte se in healoerke. As dan de eagen wer iepen gongen, glimke se my ta. Ien kear lústere se: ‘Bist dêr noch Hessel?’
Fjouwer oere. De nachtsuster hie krekt noch west. Dy tocht dat it noch wol in pear dagen oanhâlde koe. Ik siet, myn mûle oan har ear, har hân yn mines, as Mozes op 'e Nebo mei har út te sjen oer it har taseine lân en liet myn tinzen mar lûdop har gong gean. Ik moast tinke oan dy foto fan har, bûten yn 'e eftertún op in hege reiden stoel, mei my as poppe op har skoat. Derûnder hat se skreaun: memke en it jonkje. Dat ‘memke’, it krige my by it hert, en it beneare my tagelyk.
Ik prate tsjin har, myn memke. Se hearde my. Ynienen kaam se oerein, de eagen wiid iepen. Sa blau as de simmerloft. It wie as