It ferset

13

In wike foar har dea, doe't er har net mear ferstean koe en it fierder oan 'e Himelske Heit oerliet, hie er al ôfskie fan mem nommen. Doe't it noch koe, oerhearde er har, as tsjinhinger foar het karretje langs de zandweg de kolossale wierheid fan it Smelle Paad.

Wat is uw enige troost, hold er har foar, beide in leven en sterven? Dookje koe er har op dit nivo net mear. Hy frege it har ek net persoanlik, hy sitearde de kategismustekst om har heilskennis te hifkjen. It mes snie nei twa kanten: sa koe er my daliks ek in deeglik tsjûgenis hearre litte.

Fjochtsjend tsjin har wurgens leppele sy it antwurd, dêr't ik him lûdleas by meipreuveljen seach, gehoarsum op.

Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen zaligmaker Jezus Christus eigen ben, die met zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomenlijk betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft... Se suchte en ferlei muoisum de holle, ear't se de trie wer opkrige: ... verlost heeft, en alzo bewaart dat zonder de wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan...

Se sei it net. Se sei it op. Hy knikte har ta. It foel my op dat de Heidelberger it dochs wer hat oer de wil fan de himelske heit, hy falt net mei. En de mosk ûntbrekt.

Us mem stinde, wylst se op 'e side skode. Doe gong se, mei de mûle heal ûnder it lekken, troch:

...ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet, waarom Hij mij ook door zijn Heiligen Geest van het eeuwigen leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt. Se eage him oan en suchte wer. Utrûpele.

[p. 169]

‘Sa is it, Fam,’ sei er, wer op syn eigen toan.

Hem voortaan te leven... Wat in taal. Se wie der ree foar, sûnder twifel. Mar har tiid wie sawat op. En foar him hie it sa wol genôch west.

Wat noch kaam wie neisleep. Hy wie min mear mei te krijen, siet ôfwêzich oan har bêd en die gjin war mear om noch kontakt mei har te krijen. Ut en troch leine wy har hannen yn sines, ek dy lêste kear. De doarpsdûmny lies:

Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Se lei oan 'e sonde. Sûkerwetter mei alle dagen in miligram mear morfine. Ik seach har loaits. Ynblauwe eagen. Se koe him net sjen, hy siet bûten har eachweid nei it aansichteboerd te stoarjen.

Ik bleau by har fan alve oere ôf.

‘Wy helje heit wol, as it safier is.’

Hy skrok.

‘Wat? Helje? Neenee, net dwaan, dat hat ommers gjin sin mear.’ Foar him wie se al dea. Sy moat dat ek witten ha.

Dy middeis hie se de sonde der demonstratyf útlutsen en se hie in pear oeren slim oerstjoer west, mei wjukkeljende hannen, mar jûns joech se har del. Ut en troch sliepte se in healoerke. As dan de eagen wer iepen gongen, glimke se my ta. Ien kear lústere se: ‘Bist dêr noch Hessel?’

Fjouwer oere. De nachtsuster hie krekt noch west. Dy tocht dat it noch wol in pear dagen oanhâlde koe. Ik siet, myn mûle oan har ear, har hân yn mines, as Mozes op 'e Nebo mei har út te sjen oer it har taseine lân en liet myn tinzen mar lûdop har gong gean. Ik moast tinke oan dy foto fan har, bûten yn 'e eftertún op in hege reiden stoel, mei my as poppe op har skoat. Derûnder hat se skreaun: memke en it jonkje. Dat ‘memke’, it krige my by it hert, en it beneare my tagelyk.

Ik prate tsjin har, myn memke. Se hearde my. Ynienen kaam se oerein, de eagen wiid iepen. Sa blau as de simmerloft. It wie as

[p. 170]

woe se wat roppe. Stjerre is in died, besefte ik. Doe braakte se oer har piama. Roetswart. Se foel my yn 'e earm, efteroer. Djip yn har kiel guorrele noch wat.

Mei har bûsdoek fage ik har foarsichtich it kin en de mûle skjin, en fielde my efterbliuwen. Har gesicht feroare yn dat fan in poppe. Ik lei har del, joech har in tút en rûn dy lege sikehûsgong yn om de ferpleechster te roppen. It beltsje boppe har bêd hie ik fergetten.