It ferset

24

Yn it iepenbiere biblioteekje, de boppeferdjipping fan it âlde Waachgebou, stie op myn fyftjinde noch mar in bytsje dat ik net lêzen hie. De werklikheid bûten de boeken begûn my al mar mear tsjin te stean. It echte libben, ek dat fan de deistige húslikens, wie in ûnbewenbere woastenij, it ferhaal, ek dat fan driging en geweld, in feilich ûnderkommen. En it wie sa tagonklik. Ik koe der ûnder iten yn, of yn 'e klasse, of op 'e fyts. Us heit hold net fan ferhalen.

‘Allegear optinksels. Se fantasearje mar wat, dy hjoeddeiske skriuwers. Feitlik is it leagen en bedroch.’

‘Mar Jezus fertelde dochs ek ferhalen?’

Hy skeat oerein. As prúste er, sa fleagen de siken him troch de noas. ‘De Heare Jezus fertelde gjin ferhálen, jonge. Dat wiene gelikenissen! Dy ha ivichheidswearde. Dy gean oer dit en it takommende libben, dat moatst goed ûnthâlde. Dêr ha dy skriuwers fan dy boekjes fan dy neat, mar dan ek gjin sprút, fan begrepen!’

Ik swijde en tocht oan de ferhalen fan pake. Dy joegen in hiel oar ûnderdak as de fêste boarch dêr't ús heit him yn ferskânze.

[p. 188]

De grammofoan dy't ik twaddehâns oanskafte (Barend Bargeboer joech in gûne foar in amer griente-ôffal, dus begûn ik, doe't ik myn evangelisaasjewyk opjûn hie, mei in skilewyk) koe syn goedkarring net weidrage. Ik draaide der yn it begjin plaatsjes op as The cottonsong (in them old cottonfield back home), in prachtnûmer. Hy kaam deryn en sette fuortdalik op it apparaat ôf. Mei in hease skras bruts er de muzyk ôf.

‘Ut mei dy rommel.’

Op tiisdei siet ik om fiif oere, krekt foardat er thúskaam, foar it radiootsje om nei de Teenbeatclub te harkjen, in programma dat mar in kertier duorre, mar de nijste nûmers brocht. Wylst There goes my heart again fan Fats Domino troch de keamer skalde, sloech my it hert yn 'e kiel. Meastentiids koe ik it oan 'e ein ta hearre, mar soms wie er betiid. Snuvend stiek er, yn 'e wyn fan syn argewaasje op, de keamer oer en draaide de knop om. Ik stie machteleas.