24
Yn it iepenbiere biblioteekje, de boppeferdjipping fan it âlde Waachgebou, stie op myn fyftjinde noch mar in bytsje dat ik net lêzen hie. De werklikheid bûten de boeken begûn my al mar mear tsjin te stean. It echte libben, ek dat fan de deistige húslikens, wie in ûnbewenbere woastenij, it ferhaal, ek dat fan driging en geweld, in feilich ûnderkommen. En it wie sa tagonklik. Ik koe der ûnder iten yn, of yn 'e klasse, of op 'e fyts. Us heit hold net fan ferhalen.
‘Allegear optinksels. Se fantasearje mar wat, dy hjoeddeiske skriuwers. Feitlik is it leagen en bedroch.’
‘Mar Jezus fertelde dochs ek ferhalen?’
Hy skeat oerein. As prúste er, sa fleagen de siken him troch de noas. ‘De Heare Jezus fertelde gjin ferhálen, jonge. Dat wiene gelikenissen! Dy ha ivichheidswearde. Dy gean oer dit en it takommende libben, dat moatst goed ûnthâlde. Dêr ha dy skriuwers fan dy boekjes fan dy neat, mar dan ek gjin sprút, fan begrepen!’
Ik swijde en tocht oan de ferhalen fan pake. Dy joegen in hiel oar ûnderdak as de fêste boarch dêr't ús heit him yn ferskânze.