ommers it wurd fan God as in lampe foar de foet en in ljocht op...’
‘Nee mem, dat kin ik net, en ik wol it net. Ik skriuw om't ik wat fan it libben te witten komme wol, net om oaren te learen hoe 't it yn elkoar sit. Ik wol net foarskriuwe. Dêr ha ik trouwens it rjocht net ta.’
Har gesicht ferluts.
‘Mar do wurdst dochs learaar?’
‘Ik wol de taalfeardigens fan bern fergrutsje, en dêrmei har mooglikheden. Ik sil har net leare wat se te sizzen, te lêzen of te skriuwen ha, of wêr't se nei harkje moatte.’
Se tocht nei. Doe sei se hoopfol:
‘Wat om te laitsjen dan, miskien?’ In nerveus glimke luts har om 'e mûle.
♦
Doe't ik by de berjochting fan Eichmann myn ôfkear fan Dútsers de frije loop liet, kaam ús mem in foarfal yn it sin.
Tusken de stream fijanlike soldaten dy't yn maaie 1940 troch it doarp teach, op wei nei de Ofslútdyk, seach se in jonge meistuteljen fan in jier of santjin, deawurch, sa wyt as in lyk.
‘Geahonger,’ sei se, ‘ik wit wat it is.’
Se draafde tusken de militêren troch, luts de knaap efter har oan en naam him mei deryn. Se sette him op in keukenstoel, joech him in stik bôle en in beker molke en liet him by sûpe en stút komme.
‘Foardat er him wer yn dy stream meidriuwe liet, ha ik him in tút jûn en sein dat er foarsichtich wêze moast mei dat gewear. Ik koe it net helpe, Hessel. It wie sa'n leave jonge en hy wie safier fan hûs. Hy sil wol by fersin meirûn wêze.’
It ferhaal taaste my yn it moed en ik hie it der mei ús heit oer. Dy koe it ferhaal al, hy hie der ek al oer neitocht.
‘It wie út goederbêst, mar it foel wol ûnder help biede oan de