Ien jier letter krige de widdo fia in advertinsje yn it Centraal Weekblad kunde oan in ‘nette man op jierren’. Seachst him syn twaensantich net oan.
By it jierlikse tsjerklike húsbesyk waard ús heit gewaar dat de nette man, dy't him beskieden op 'e eftergrûn hold, yntiid net allinne it hûs, mar ek it ledikant mei Hylkje dielde.
‘En wannear wurdt it feest holden?’
‘Feest?’ Hylkje luts in sunich kopke. ‘Trouwe? No nee, Homme, wy ha it deroer hân, mar wy sjogge fan 'e houliksboat ôf. It skeelt ús in grouwe santich gûne yn 'e moanne. Dat lûkt de steat fan myn widdo-pensjoen ôf. Wy hâlde dan heechút fjouwerhûndert gûne oer, dêr't de hiele brot: gas, ljocht, wetter en sa, noch ôf moat. Dêr kinne wy it net fan dwaan. Ik hie it ek leaver oars sjoen, Homme, mar in houlik... en dat op ús jierren... Dat snapsto ek wol tink?’
Hy snapte it wol, mar it koe net troch syn bûgel. Hokke, húzje - dat koe de grifformearde tsjerke net tastean. Dat soe de hiele godlike ynstelling fan it houlik ta in oanfluiting meitsje.
‘Hylkje, net troud byinoar wenje is, ek op jim âldens, yn ús tsjerke tsjin 'e regels. Finansjele kwestjes kinne dêr neat oan feroarje. Ik sil jim gefal besprekke mei dûmny Ruis.’
Hy stinde der in nacht op om en stelde de predikant en de tsjerkerie foar om de houlikseask oerein te hâlden en dy santich gûne yn 'e moanne by te passen út de diakonypot, oant Hylkje fan Drees lûke soe.
Dûmny Ruis lei dwers:
‘Zeg Wisch, waar bemoeien wij ons eigenlijk mee. Ik zou zeggen, laat die twee elkaar lekker warm houden in die twijfelaar en val ze niet lastig met verouderde voorschriften.’
Us heit wist net wat er hearde.
‘Ferwachtsje jo fan my dat ik de kachel mar oanstek mei myn belofte as amtsdrager en de tuchtformulieren fan de tsjerke? Wat hâldt tasicht noch yn, as der gjin noarmen mear binne om it hâlden en dragen fan gemeenteleden oan ôf te mjitten?’