De húsdokter skillet. Om tsien oere is de ambulânse der. Mei Bethesda is de ôfspraak makke dat er dêr op 'e krisisôfdieling terjochte kin om seis wike te revalidearjen. Tante Elske en ik pakke in wykeintas yn.
Buorfrou Aal Struik, de tawijde winkelmanswiddo, komt om ôfskie te nimmen, útlake troch har grutte prúk keunsthier. Hy hat har, seit se senuweftich, ferteld dat er der net mear op rekkenet syn jierdei noch mei te meitsjen. Dy is oer trije wike. Se hat him juster it liet Als g' in nood gezeten noch foarlêzen. Se sil him misse.
‘It is sa'n bêste buorman fan my.’
Skytskoarjend ferdwynt se yn de sliepkeamer. Twa minuten bliuwt it stil. Dan swaait de doar wer iepen. Mei in bloedreade holle komt se nei bûten en flechtet snokkend troch de efterdoar.
De sikewein is aaigiel mei in oranje dak. De bemanning bestiet út in fleizich frommeske mei in rottekopke en allinne in foarnamme, en in himpen mantsje mei in hynstesturtsje en allinne in efternamme. Se teare in op tweintich mooglikheden ynstelbere brankaar op tsjillen iepen, mei in dûbelde luchtmatras, dy't it sa't it liket ek goed dwaan soe by skipsrampen. Foar de doar fan de sliepkeamer parkeare se it reau yn 'e strânstoelstand, stappe deryn en stelle har foar. Se fûstkje. Us heit seit wurch:
‘De reislieders, nim ik oan. No, ik bin der klear foar.’
De man draait him nei my ta.
‘Giet it om in opname?’
Ik knik en tink sûnder erch oan Henoch, dy't mei God wannele. En hij was niet meer, want God had hem opgenomen. Se tôgje ús heit feardich tusken har yn nei de brankaar, helpe him derop en stopje him yn.
‘It is lokkich myld foar de tiid fan it jier.’ De riemen wurde fêstlutsen.
‘Lizze jo lekker sa?’ Nei syn krampeftich glimke meneuvelje se him troch de hal en nei bûten en skowe him wûnderlik ienfâldich de kleurige sikewein yn.
Auteursrechtelijk beschermd