krúske en it biddelkeatlinkje. Har hiele ferskining stiet model foar de gnau dy't it berop krigen hat. It ljochte hier is efteroerkjimd en mei twa blauwe klipkes yn in sturtsje fêstset, mei sa'n ôfsakjend beklaaid ilastykje deromhinne, fan 'e ferkearde kleur blau. Se sjocht fral wurch ta. As se tiid hie, soe se grutter wêze, en rjochter. En foarkommender. En tawijder. Dat se Frysk praat ferklearret syn eardere foarkar foar har.
‘Dit is noch fan fan 'e middei. Hy krijt wer te min yn de mage, en sliepe docht er ek te min,’ seit se. ‘Hy mei noch wol in oerke knipperje.’
Us heit docht of wie se der net. Ik nim it plestik bekerke oan en bring him werom nei syn keamer.
‘Dus dat wie no suster Janny,’ sis ik.
‘Wa?’ freget er, ‘ja dat soe wol kinne.’
Yn it twadde bêd sit in man rjochtop. Hy hat in wyld bosk flamjend read hier mei grize plakken deryn.
‘Genavond,’ ropt er. En as ferklearring fan syn oanwêzigens tsjin my: ‘Ja, kiek es, ik hoor hie nie. Ik moe opknappe, en ze hè me hier tiedlik een bed gedek. Ik moe na hús, sien. Het wachte is op mien zoon. Da zodoende.’ Hy snút him út en krûpt ûnder de tekkens. Ik kin syn tongfal net thúsbringe. In Drint?
Ik help ús heit op bêd. Hy wurket net bot mei.
‘Ja, dy man brochten se hjir fan 'e moarn, hy komt út Harkema, dy oarde, ik wit net wat de bedoeling is.’ Hy praat lûd.
De man seit:
‘Je weet hier nooit nie wa de bedoeling is. Ze doen ma met je.’
Djip út 'e bealch komt in rochel nei boppen. Syn gesicht wurdt no ek read.
It keammerke makket in benaude yndruk.
‘Sliept heit net sa bêst? Suster Janny hie it dêroer.’
‘Och dy suster... Ik ha fan dy dreamen. De lêste tiid wer oer de oarloch. Ja, ik bin in soad ûnderweis, nachts, mar ûnderwilens...’
Hy suchtet.
Auteursrechtelijk beschermd