It ferset

2

Mei syn ‘weintsje’ ried er lang troch. Fan ‘it wurk’ sa't er de motor neamde, hie er gjin ferstân, mar de karossery wie in oar ferhaal. Foar de gatten dy't yn 'e boaiem foelen, timmere er, nei it foarbyld fan in roeiskou, in útnimber flierke. Op it dak konstruerre er in selsûntwurpen imperiaal om ek gruttere stikken, lykas in kninehok, in hobbelhynder, de ûnderdielen fan in trep, of dy fan in túnhokje, ferfiere te kinnen.

Us heit hold fan toeren en ús mem oerwûn har autofoby sadree't kleanwinkels, bazaars, rommelmerken en antykpleatsen de bestimming foarmen.

Geregeld miende se de slach fan har libben te slaan. Oftingjen hearde dêr altyd by, krekt as ruilútstellen en praatsjes oer eartiids. Faak hie se sels in tas mei opwreaune koperbrot by har. Sette se har kofjemûne njonken de begearde oaljelampe en taksearre de reaksje. Hy stie der trochstrings mei de rêch nei ta.

Yn syn aginda kom ik notysjes tsjin as:

-Nieuwe rok van moeder paste niet. Naar Drachten voor andere. Weer niet goed. Morgen nog een keer terug. Ze kiest toch voor het mantelpakje.

[p. 262]

-Gekochte dekenkist beviel niet. Weer naar ‘Grabbelton’ Heerenveen. Geruild voor houten kandelaar. Moeder nieuwe vriendin opgedaan. Raakten niet uitgepraat. Ik blokje om. Ambachtschool staat er niet meer.

-Femke goede zaken: voor twee koperen gewichten en oude stoof kreeg ze peper- en zoutstel op zilveren blaadje. Is er erg blij mee.

Hy ried har nei de ferlokkings en dielde spytgnyskjend yn har ferliezen en fiktoarjes. As in miskeap goedmakke wurde moast - faak gong it om in jumperke dat pas nei dagen dragen de ferkearde kleur bliek te hawwen of om in skaal dêr't se nei in wike as wat noch in skuorke yn ûntduts - wachte er as it heal koe yn 'e auto.

En der kaam mear tiid foar syn soan en syn gesin. De terreur fan 'e goeie bedoelings. Hold it weintsje foar de doar, gong it dekkleed fan de lading op 'e imperiaal en waard de kofferbak iependien, om in tafelkleed of in teemeubel, in stoel of in kapstok, in klok of in turfbak oan it ljocht te bringen, troch him fakkundich opknapt, longerjend nei ús omearming. En yn 'e hânbagaazje net te ferjitten de ‘opbouwende boeken’. Steatsman Groen van Prinsterer, senator Algra, teolooch Veldkamp, hy wie troch in nije printing fan har wurken oandien en opdijd, en dat gunde er ús ek.

Wat wy der ek fan fûnen, altyd gong it om wat dat wy net socht of keazen hiene. Ik besleat harren op it hert te binen fan dy woldieden ôf te sjen. Se fûnen my ûntankber, ús mem lústere yn 'e hal: ‘It is Ina tink?’

Alle kearen, as wy fan fakânsje weromkamen en sy op ús hûs past hiene, seagen de keamers der ferklaaid út, stiene poerfrjemde meubelstikken bretaal op ferkearde plakken.

Doe't ik oankundige dat ik de keuken ferbouwe woe, kaam ús heit twa dagen letter mei de boutekening. Alle details stiene derop. Kompleet mei ôfmjittings en materiaaloantsjutting. Ik lei

[p. 263]

der in skets mei myn bedoelingen boppe-op. Hy luorke my bryk oan as makke ik in grapke. Doe't er troch hie dat it my earnst wie, reagearre er ferbjustere. Hy sette ôf sûnder groet. Ik bemuoide my mei dingen dy't my net oangongen. Ik die him ûnrjocht, domwei, yn syn fakmanskip, mar ek yn syn heit-wêzen.