‘It rinnen, ik kin net mear rinne. It is maleur, de krêften binne fuort. Ik bin op, leechrûn.’ Hy wriuwt him knoffelich yn 'e eagen.
‘Hy wol de lêste tiid fuortdalik nei it jûnsiten op bêd, mar dat ferbied ik him, want dan skillet er om tolve oere dat er derút wol.’ Janny praat, as hat se it oer in dwers bern. ‘Juster frege ik him nei syn thúsadres. “Ik ha gjin thús,” sei er.’
Hy wol perfoarst syn polshorloazje om hâlde. Dat it net rint, makket neat út. Hy hat it kloksjen ferleard.
Ik besykje mei him te oefenjen op 'e stasjonsklok. It is sân minuten foar njoggenen. Hy miket, prakkesearret, en seit:
‘Tsien oer tolven.’ Kantelt it byld in fearnsslach? Ik draai de grutte wizer in healoere foarút en freegje him wer hoe let oft it is. Hy wol it net hearre.
‘Ik soe wolris in middei nei hûs wolle. Hjir is it neat mei neat.’
‘As it waar wat better wurdt, dogge wy dat in kear,’ sis ik ta. ‘Is heit ûnwennich?’
‘Wat? Unwennich?’ Hy priuwt it wurd. ‘Dat sil 't wol ja.’
Unwennigens is in hiel oar wurd as heimwee, betink ik. Heimwee soe oersetten wurde moatte as ‘hiemfertriet’. It gemis fan it eigene stiet yn 't sintrum. Unwennigens betsjut letterlik ‘net wenne kinne’. Wêromst dyn slinger net hast, wurdt iepen litten. Foar ús heit is it: ‘net wenje kinne’. Dat ferklearret syn opmerking tsjin Janny, ‘ik ha gjin thús’. ‘Wa't hjir thús rekket, is in moai ein fan hûs,’ sei er earder al tsjin Ina. Hy hat hiemfertriet. Mar nei mear as it húske fan Martsje.
Hy nimt it gebyt út 'e mûle en jout it my. Hast ûnfersteanber seit er:
‘Ik moat my fersette, oars is it gau ôfrûn.’
Auteursrechtelijk beschermd