Mem fernijde hoe't it safier komme kind hie. De skieding noch mar trije moanne lyn, it driigjende fallissemint fan syn oannimmersbedriuwke, de drank en gedoente mei de tsjerke.
‘Der siet in kop op dy Tjitte. Heit koe ek net mei him prate. En hy wie dúdlik minskeskou de lêste moannen. Seachst him hast nea bûtendoar.’
‘Genôch deroer,’ besleat ús heit. ‘Kinst der no dochs neat mear oan feroarje.’
‘Jim meitsje wol wat troch sa, mei jim buorlju,’ murk ik op. ‘Dy, hoe hjitte er, Jentsje, heucht my noch, en ferline jier dat akkefytsje mei Tet...’
Us heit meneuvele mei de hân en sei mei in wat útset lûd:
‘Dêr hat in mins gjin sizzenskip oer. It komt op jo wei. Mar bard is bard. Moatst net alles wer ophelje, dat hat gjin doel.’ Wy swijden.
Jentsje Kramer wenne mei syn stokâlde heit yn ‘De Doper’, it oerbleaune wenpart fan in kop-hals-romppleats skean efter ús hûs oan 'e Boarn, ûnder in pear enoarme boekebeammen. Hy wie mollefanger en hinneslachter. Oan 'e line op it woekerjende hiem hongen wolris fjouwer of fiif deade hinnen. Jentsje seach der noartsk en smoarch út. Op in jûn stie de âld heit, Gjalt, dy't se fanwegen syn dripnoas Gjalt Snúf neamden, by ús foar de doar mei in stik brún pakpapier, dat knoffelich beskreaun wie. Sels koe er lêze noch skriuwe. Hy hie it wolris útlein:
‘Master hat it mei my besocht op 'e skuorredoar, mar it woe net yn my del.’ Gjalt fûn prate al mear as genôch.
De prak staat op het stel, ik kan het niet meer aan, lies ús heit him foar. De fyts wie ek fuort.
De oare moarns kaam it berjocht dat by Akkrum dy nacht ien foar de trein sprongen wie. De fyts dy't, op it slot, tsjin 'e beam stie, wie fan Jentsje. Underweis nei skoalle hearde ik efter my in jonge sizzen:
‘Syn skedel siet noch yn 'e pet.’
Auteursrechtelijk beschermd