It ferset

6

Tet Blijstra wenne noch herwaarts jierren nei it ferstjerren fan har man, Tabe, yn it boufallige wenninkje dat troch in steechje fan ús hûs skieden wie.

Tabe hie syn hiele libben op 'e earmesoarch en de diakony boud. Der gongen ferhalen oer him. Hoe't er, as dûmny op besite kaam en it petear in kant út gong dat him net sinnige, útrôp: ‘Tet, jou my it mes!’ In teken foar de sielehoeder om him hastich ôf te jaan. Krige Tabe, doe't se noch yn it lytsguod sieten, syn sinten út 'e bedieling net op 'e tiid, dan ried er, frjemd optakele - hy mei in pet mei flapperjende earkleppen en sy mei in útwrydske griene simmerhoed op - op in âlde transportfyts, mei Tet en it jongste bern foarop, ien op 'e stange en de twa oaren efterop, hinne en wer foar de pastorij lâns en balte boppe it gûlen fan it kroas syn needgjalp út oer de wrâld:

‘De grifformearde tsjerke út Boarn lit ús ferhongerje!’

Ien fan de dochters, Stineke, wie fan myn jierren. Se frege my ris nei skoaltiid mei.

‘Stik koeke?’ frege har mem. Se hie, behalven ûnfoege switfuotten, in tomme mei in misgroeide neil, ferhoarne troch fyt. Hy like op in hoefke. Mei de skerpe râne dêrfan snie se twa kerven yn it baksel, bruts it dêrop ôf en stiek ús elk in stik ta.

Ik woe net wer mei. As ik foar it hûs lâns rûn, sei ik yn mysels altyd in rymke op dat ik fan ús mem hie:

Tabe hat in pet,
Tet net.
Tet hat in hoed,
dy stiet har ek goed.

[p. 269]

Tabe lei it earne yn de jierren sechtich ôf tsjin in sloere litten gryp. Tet wie net kapot te krijen, alteast lichaamlik. Se hie te krijen mei perioaden fan folsleine dwylsinnigens. Dan draafde se it steechje út en fleach foarbygongers oan.

Doe't Stineke troude mei in stjoerman dy't de wâl opsocht hie fanwegen ‘evenwichtstoornissen’ en ferhuze nei Easterwâlde, naam se har mem by har yn.

Jierren hearden myn âlders neat fan Tet. Se besleaten der mar ris oan te stekken op ien fan har autotochtsjes.

‘Dy seeman fan har, Haye of Haitze of sawathinne, lei op 'e bank foar de televyzje mei in flesse drank. Dy hie amperoan troch dat wy der wiene. De hinnen en kninen doarmen yn 'e keamer om. Doe't wy nei Tet fregen, woe se ús earst net by har litte.’

De emoasje kleure noch it lûd fan ús mem. ‘Se hiene har yn in tsjuster alkoof opsletten, yn it bedstee. It stonk dêr slimmer as yn in bargestâl. Hinnegaas wie foar de iepening spikere. As in bist siet se dêrefter. Alhiel fersmoarge en úttard. Der wie gjin wurd mei har te wikseljen.’

‘Ja, hark ris,’ sei Stineke. ‘As it jim net sinniget, nim har dan sels mar yn 'e hûs.’ Wy binn' streekrjocht nei dokter riden. Dy die as wist er fan neat. Kinsto dêrby?’

Us heit beheinde him ta skodholjen. Hy hold net fan dit soarte fan ûnderwerpen. Mar ‘praat fan neat’ koe er mem har ferslach dochs net neame.