kin de iene foet hast net foar de oare krije. Fier komme wy net. Twa ferpleechsters, Janny Scheers is ien fan harren, stean ús yn it paad. Se soene him krekt op bêd bringe.
Hy stekt ôfwarrend in hân omheech.
‘Ik bin net wurch. Krekt fan it bêd ôf. Eintsje rinne.’
Se wolle net om lyk, Janny hellet de rolstoel en se ha him der yn in omsjoch wer yn. Jacob en ik stean der twivelriedich by. Litte wy him yn 'e steek? Janny ferantwurdet de ûnderskepping sûnder acht op ús te slaan.
‘Menear Wisch, jo moatte wier rêste no. Langer as oardel oere meie jo net fan 't bêd ôf, oars komme jo der nea wer boppe-op.’ Se ride him, ús noch altyd demonstratyf negearjend, plan-út nei syn keamer. Ik sjoch hoe ferkrampe hy derby sit. Nochris stekt er de hân op.
‘Hessel! No sjochst it sels!’
As er om 'e hoeke fan 'e doar weiwurdt, komt Janny werom.
‘Wolle jo even meikomme?’
Se moat mei my prate en wiist nei it sitsje efter de baalje. Der binn' komplikaasjes. Se formulearret op 'e dolle rûs. Har gesicht stiet strak fan wurgens en ôfkear. Mei de rjochterwiisfinger nifelt se oan in tûfe hier dy't oan it ilastykje ûntkommen is.
‘It giet net goed mei menear Wisch. Fan 'e moarn is er ûndersocht. In blaasûntstekking, pine op it boarst, de diagnoaze dêrfan is noch net dúdlik. Moarn in kardiogram. Wy ha him in bloedfertinningsmiddel tatsjinne. Hy kin noch gjin oere lizzen bliuwe. Dat komt ek fan dy ynkontininsje fansels, mar dêr hat er in slip foar oan, dus hy hoecht net altyd... en ite wol er ek net.’ Se is even stil. Dan seit se: ‘Hy docht gjin lichten... en hy skelt ús út.’
It fernuveret my eins net.
‘Utskelle, en wat seit er dan?’
Janny Scheers sjocht mismoedich nei har hantsje op 'e tafel.
‘Fan alles, mar fral... kampbewarster, ferriedster, dat soarte fan dingen. It liket wol oarloch. Sjoch, wy binne wol wat wend, mar... No't Kobe en Angelique siik binne, draaie wy dûbele tsjin-
Auteursrechtelijk beschermd