It ferset

8

As wy de keamer ynstappe, leit er nidich nei de souder te stoarjen.

‘Blinderhalem jonge, ik ha it noch noait sa meimakke. Se dogge mar mei my. En do litst dat allegear mar barre.’

‘Se konstatearje dat heit skjin oanein is. En heit hat blaasûntstekking en pine op it boarst. Rêst is it bêste middel om wer op te dijen.’

‘Rêst? Rêst? Ik krij gjin rêst as ik hjir finzen holden wurd. Dy pine op 't boarst is oars neat as spanning en argewaasje. As ik net beweech, wurd ik sa stiif as in planke. En dy blaas, dat is dochs neat mear wurdich. Ik oanein? Ja oan 'e ein fan myn geduld. Moatst my de skonken ris sjen. Foar de aardichheid.’ Hy skoot in foet ûnder it tek wei. In piamabroek hat er net oan. Ik wurd kjel. It kût is sawat ferdwûn, it fel hinget as de bokse fan in âld treningspak.

‘Sjochst wol? Maleur. As ik no net rinne mei, is it te let.’

Hy sakket werom yn it kjessen en suchtet:

‘Is it al bêdtiid?’

‘Tweintich foar tsienen.’

‘O, al sa let.’ De pezen yn 'e hals en hannen ferdwine. De opwining ûntkomt troch de noas.

‘Ik ha krekt even mei suster Scheers praat. Wie dat no nedich om har út te skellen foar kampbewarster?’ Fuortdalik is er wer op ien ein.

[p. 273]

‘Witsto in bettere beneaming? Jonge, do witst net heal...’ Hy wrakselet him omheech.

‘It binne... it binne... Klearebare boalen binne it. Ik sei it dy dochs earder al? Dit is hjir in gefangenis, in konsintraasjekamp, net mear en net minder. Dat se my oan ien tried wei kommandearje, dêr mei ik min oer, mar dat se my negeare, skouderje, dat is noch folle slimmer! Ik skilje om help en dy tutten spanne gear om my lam te slaan, plat te krijen.’ Hy kroant en lit hem weromfalle yn it kjessen.

Jacob sit mei de mûle op 't kier oan it fuottenein. Sa'n tirade hat er noch net earder fan pake heard. It jout him ek in folslein nij sicht op de wrâld fan Bethesda.

‘Se ha it bêste mei heit foar,’ sis ik.

Hy skodhollet ferwoast, wurdt wer heftich:

‘Dat sjochsto ferkeard. Dy wachtlist, dat binne tsientallen... wat sis ik, hûnderten minsken dy't stean te kringen om opnommen te wurden. En dyjingen dy't deryn sitte, moatte net te lang wachtsje. Better wurde duorret te lang. Plak meitsje moatte wy. Ofreizgje. Dát fine sy it bêste.’ De ôfgriis leit op syn gesicht.

Ik besykje him del te bêdzjen:

‘Ik seach juster noch in ûndersyk, dêr't út bliken die dat de minsken yn ferpleechhuzen in soad wurdearring ha foar de ynset fan it persoaniel...’

Hy wiuwt it lêbich fuort.

‘Hasto wolris in deadenien protestearjen heard?’

Us heit set it yn 'e kant. Der is gjin wei mear mei him te beriden. Jacob en ik sjogge elkoar oan. Myn soan faget him senuweftich oer de noas. Wy sitte by it bêd mei de stasjonsklok oan it fuottenein. Grouwélich oerwurk, dêr't in ferspringende wizer de sekonden op telt. It makket fan dizze keamer in perron, mar de iennichste tsjinstregeling dy't hjir bestiet is in soarchtiidskema.

De klapbrêge fan Van Gogh skoot myn eachweid wer yn. Hy is leech. Ik ha him leau 'k ek wolris sjoen mei minsken derop, in frommes mei in parasol of sokssawat.

[p. 274]

Ik jou him noch in heal bakje tee. Elk slokje bliuwt him yn 'e mûle stean en sipelt tsjinstribbich de slokterm yn. In pear kear fersjit er deryn.

‘Sear?’

‘Nee.’

‘Afijn,’ seit er út en troch. Hy sykhellet troch de mûle. Ek om syn earmen hinget leech wyt fel.

‘Sliepe? Sil wol it bêste wêze ja.’

Mar as wy ôfskied nimme, slacht er yn in refleks de tekkens ôf om mei.

‘Oant sjen, pake, sterkte hen?’ seit Jacob en tutet him op 'e jokbonke.

‘Oant sjen, myn jonge,’ flústert er. Djip yn it boarst skrast it, syn adamsappel begjint te skokken fan it deltwongen hoastjen.