12
By de folgjende besites, yn 'e earste wike fan april, makket ús heit in ôfwêzige, sels ûnferskillige yndruk. De iene kear wol er nei de tee daliks op bêd, hy praat yn twawurdsinnen (‘altyd wurch’, ‘fannacht pyntliif’, ‘sjoch net in mins’, ‘net prate’) en gammelt al rillegau yn sliep.
De oare kear sit er te wachtsjen om, as ik deryn kom, nei in ynholden groet te meneuveljen dat er fuort wol.
‘Ik ha it hjir wol sjoen.’
‘Wêr wol heit hinne?’
‘Wêr kín ik hinne? It rint hjir oeral dea.’
Stoersk sjocht er my oan, as hie er my teplak set.
It komt op my oer as ûntrinne de ferpleechsters ús. Opsletten yn syn swijen, meitsje wy ús foarskreaune rûte om it binnenplak mei de roerleaze swarte fiver hinne.
As wy de húskeamer wer yn 't sicht krije, seit er op ien toan:
‘Hjir sit ek noch sa'n âld feehanneler, dy't Gerrit noch kend hat, lang lyn. Dy eh... hoe hjit er. Mar ik wol neat mei dy fint út te stean ha. Hy wie yn 'e oarloch al fout. Is altyd fout bleaun. En no hjir mar moai waar spylje.’
Wer de oarloch. De pasjinten slûkje him deryn.
‘Hoe hjit er? Sit er op dizze ôfdieling?’
Ik set de wein tsjin 'e tafel oan. Hy negearret myn fraach.
‘Sa, dêr binn' wy wer. Werom by it begjin. Ik wol op bêd. Ina mar de groetnis dwaan.’
Auteursrechtelijk beschermd