Tusken it tsjûgjen troch wie er in betûft swijer. Soms koe er dagen op ienwurdsinnen libje.
‘Bist wer yn tinzen,’ sei mem ferwitend. ‘As ik wat sis, krij ik taal noch teken.’
‘Sommige dingen bite har yn my fêst, sei er wolris en ik begriep dat er it dan hie oer myn ingelsuske, de ûndergong fan de tsjerke of de saak Hylkje Buwalda.
Ik moast by dat ‘taal noch teken’ en dat fêstbiten tinke oan de tiken dy't ik yn myn ljisk en earmsholte sitten hie nei in skoalreiske nei Gaasterlân. As lytse krabben hiene de dierkes har yn it weake fleis fêstklamme en in gatsje boarre nei myn bloed. Mei in pinset luts dokter se derút. Der bleauwen lytse reade plakjes mei in blau rântsje oer.
It tsjerkje op 'e Weaze is it krús fanôf. It tsjinnet no as wurkpleats foar in bûtentsjerklike, gjin heilbegearige tinkt my, dy't dêr in kruser yn bout.
Us heit hat der noch in ‘kwestje’ fan makke, tegearre mei in trijetal oare ferûntrêsten. Se hiene betinge dat der noch ien kear yn 'e moanne in tsjinst yn it grifformearde gebou holden wurde soe en dat de grifformearden de gelegenheid hâlde soene om yn eigen kring it nachtmiel te fieren.
‘Mei ien dy't de bloedfersoening leagenet, kinst wol in bakje kofje út deselde kanne drinke, mar ast gjin skea lije wolst oan 'e siel drinkst net mei him út deselde avondmaalsbeker,’ sei er.
Doe't nei in jier de ôfspraken oer de ôfsûnderlike nachtmielsfiering op 'e nij besjoen waarden, skreau er in gefoelich beswierskrift nei de Klassis, de regionale gearsit fan grifformearde tsjerkerieden. It stik kaam yn besletten kring oan 'e oarder. De ‘broeders’ dy't it ûndertekene hiene (neist him wiene dat bakker Kolte, boer Hellinga en lapeferkeaper Van Beek) krigen ‘bijzondere pastorale aandacht’. Slimmer koe net.
Dûmny Slik suggerearre hoeden oft er der, sjoen de ûntjouwingen, net foar fielde him oerskriuwe te litten nei de grifformearde
Auteursrechtelijk beschermd