It ferset

19

De kear dêrnei is er al wer lytser wurden. Hy neamt my by de namme. Sa'n bytsje tusken weitsjen en dreamen. Gjin toarst, gjin lêst. Hy liket wat hyt, mar koarts blykt er net te hawwen.

‘Kin heit ta rêst komme?’

‘Jawol.’ Allinne syn hannen binne noch warber.

Ik gean no om 'e twa dagen, soms mei Ina, dy't it mar min bankje kin, faak allinne. Se is der hjoed wer by.

Hy leit heal op 'e side, skonken oplutsen. Syn azem skuorret.

‘Sa lei jim mem ek,’ flústert se kjel. Kontakt is der wol, mar it giet net fan him út. As wy fuortgean, seit er:

‘It alderbêste.’ Hy liket it benammen himsels ta te winskjen. Hy stiet foar syn ôfskie.

Under iten seit Jacob, as er ús ferslach oanheard hat:

‘Pake giet dea, no?’ Hy hat syn ferset opjûn. Hy komt oerein en rint de keamer út.

Twa dagen letter is er oerémis, hy wol wat sizze dat him net slagget. Hommels ferstean ik de namme Tymen.

‘Omke Tymen en tante Geke?’

‘Ja, fan 'e moarn.’ In trien fan ynspanning rint nei syn ear. Hy

[p. 295]

lûkt him op oan 'e trijekante bûgel, de pappegaai. Ik besykje him te bedimjen, sis dat er him gjin soargen meitsje moat, rêstich lizzen bliuwe moat. Hy stjit út:

‘Net sa dom dwaan! Fan 'e moarn der ek al ôf.’

Hy lit him net keare. Ik ryd in pear rûntsjes om it betonnen binnenplak, de roerleaze fiver, de stielen tuorrebout. Hy sit rjochtop, skoarre troch kjessens. Oft er net wurch wurdt?

‘Bytsje wol.’

‘Wat sit heit dwers, dat er net lizzen bliuwe kin? Heit kin it allegear loslitte, hoecht nearne oer yn noed te sitten. Ik lit heit net yn 'e steek, set dy soares noris út 'e holle.’

Us heit jout in lûd dat heart as ‘chchchchop!’ Och hâld op?

Ofkear. Syn hân omklammet de stange.

Wat er hat, is mear as soares, bin ik bang. Wat him dwers sit binn' gjin soargen dy't er neist him dellizze kin. Hy is it sels. Hy is gjin bern dat him treaste lit mei it weiwiuwen fan swierrichheden. Dat er net prate kin, makket him noch net ta in ûnmûnige. Of is er bang om it wurd te nimmen? Hy wol net drinke.