Doe't se werom wiene toande er my, op my tarinnend, syn sûvenir: in skurve lút mei in bol bûkje, sûnder snaren. Hy stuts it ynstrumint op as in tennisracket, en lake heimsinnich, as wie muzyk hearber salang't er it omheechhold. En hy joech syn lêzing fan it aventoer dat er belibbe hie.
De foarlêste deis hie er him allinne ôfjûn, de berch op, mei de fierrekiker (syn televyzje) op it liif. Omke Tymen stoarre him fan it hotelterras ôf nei. Prachtich waar, swide natoer. Nei in oerke omdoarmjen wie er it paad folslein bjuster. Ut 'e boskrâne yn de fierte klonken lûden, muzyk. Op in iepen plak tusken de wit hoe hege, ivich rûzjende spjirren stiene lange dekte tafels mei laitsjende sjongende minsken deromhinne. Wynfeest.
Immen murk syn ferskining op, kaam op him ta en joech him in waarme Dútse hân.
‘Freund, komm bitte!’ It hearde as de útnoeging fan Jezus sels: ‘Vriend, kom hogerop!’ Hy koe net wegerje.
Him waard ek sa'n glês op in griene draaide poat foarset mei in flesse wite wyn derneist. Se lieten him net gean ear't er dy op hie.
‘Ik rôp mar wat fan wûnderschön en song sa'n bytsje mei. Kolossaal hertlik, dy minsken allegear. Klinke mei elkenien, laitsje - ik tocht: ja, sa moatte wy mei-elkoar omgean. Wy songen ek noch... hoe wie it ek al wer... rozen, nee Tulpen uit Amsterdam. Dat koene sy better as ik! En ik fansels meisjonge mei dat Dútske fers: Ein Prosit. Dy tekst is net sa slim. In kear of seis dy wurden herhelje en dan it glês omheech, nee, dat gong my goed ôf!’
Us mem fertelde hoe't er dy jûns thúskaam - ‘yn 'e hela-holastimming’. Sjongendewei kaam er de berch ôf, wif op 'e fuotten.
De fierrekiker op 'e rêch.
‘Wûnderschön!’ rôp er al út 'e fierte.
Heit syn oarloch wie ôfrûn.
‘Wy koene elkoar net ferstean, mar ik koe goed mei dat folk prate.’ Syn fleurigens liet ek Tymen en Geke laitsje, mar oars as er
Auteursrechtelijk beschermd