‘Heit sil my wol ûnnoazel fine dat ik it net begryp.’
‘Ja,’ seit er. En hy laket net.
In pear kear lûk ik him omheech, om't er hast út 'e rolstoel glidet, en lit him drinke. Elk slokje kostet op syn minst tsien minuten.
De foet sakket him fan de steun ôf en hy set him skrep.
‘Efterút, efterút!’
‘Wol heit nei syn keamer?’
‘Ja.’
Mar as ik him freegje oft er sliepe wol, ûntkent er it. Syn ôfskiedsgroet ‘It bêste, Hessel,’ klinkt pynlik.
Ik realisearje my dat er de hoop opjûn hat dat ik noch trochgrûnje sil wat him benearet, de skuld dêr't gjin wurden foar binne.
‘Wa't syn skuld ferliest...’ Ik moat oan Jacob syn redenaasje tinke. Mar dit skuldbesef bout net oan grutskens. Dêr komt it te let foar en dêr is it tefolle mei ferbûn oan it ûnwrikber hâldfêst fan syn folslein gelyk: it útdragen fan al dy fan bûten learde tekst dy't almar fierder fan him ôf komt te stean. It falt, bin ik bang, gear mei dat pleit út syn itensgebed: ‘en laat ons niet beschaamd uitkomen.’ Dat wurdt net ferheard. Hy komt beskamme út.
Dizze skuld bringt him net ta himsels, dy lit him op himsels werom falle. Syn lêste, deadlike fal.
En ik wit tagelyk dat it dochs noch mear is, en oars. Dat it ek mei my te krijen hat. Dat hy troch hat wat mýn fersin is. En dat er dat net mear ferdútse kin. Ik besef dat ik der yndied net echt achter kom. Dit is in oar riedsel as dat fan pake Sjoerd oer de jonge en syn nêst mei aaien. Dit riedsel falt bûten de taal.
Mar dat hjitten fan dy ferpleechster, ‘twa skeppen’, wie foar gjin misferstân fetber. Sy moast my de sûkerdosearring tatsjinje dy't er sels wend wie, op befel fan de Grinzer sjirurch, dy't fjirtjin jier lyn wegere om branhout te operearen. Hy hat him yn my fuortplante. Hy besiket, út selsbehâld, noch ien kear om my te rêden. En dat ‘efterút, efterút’, wie dat om oan te jaan dat de wei dy't er
Auteursrechtelijk beschermd