1
It wie simmer, doe't ik foar it lêst in eintsje mei him te fytsen gong. Ik wie tritich, hy twa kear sa âld. Strânljippen en skriezen gongen fûleindich oan. Der wie sawat gjin wyn, allinne yn 'e beamtoppen kaam in suchtsje oan it ljocht. In pear kilometer foar Beetstersweach stapten wy ôf by it ôfbrutsen neo-goatyske tsjerkje dat dêr al generaasjes oanien as in beaken yn it lân stien hie, mar de lêste tweintich jier gjin leauwigen mear ynsette koe yn 'e striid tsjin har ferfal. It hie belies jûn.
De âlde wite pastorij hold him noch grut, ferskûle yn it grien. Bewenne, mar nei alle gedachten net troch in predikant. Tsjin 'e wite sydmuorre stie in almeugend grut Kristusbyld, rêden út 'e tsjerke, fan it flokhout nommen en sûnder de stipe dêrfan in ûnbidige koarddûnser, bestjurre yn syn demonstraasje.
In grouwe Dútske dogge sprong by de manshege freding op. Syn byljen klonk as kaam it út in put.
It godshûs lei útinoar fallen yn it gers, grutte stikken muorre mei moas en swammen derop. Dêromhinne it tsjerkhôf, opfallend yntakt, boarne yn 'e swietrook fan flear en kamelle. Moaie, Wertheriaanske romantyk. In sark fan sa'n twa by trije meter, grize útsnijing yn it grien (een lege plek voor iemand om te blijven) joech oan dat hjir Vrouwe Dido van Andringa byset wie, yn 1719. Sy moat in reuzinne west ha. Antipoade fan Dodo, de held fan de Kapelle.
Guon leine der, neffens har stien, noch langer as de Vrouwe.
Efter de traaljes fan in opmitsele grêfkapeltsje stie, roerleas, in lytse wite ingel njonken in mei soarch ôfbrutsen pilaar. Wy ieten der in brochje.
Yn it oerbliuwsel fan it tsjerkeporteal siet in poartsje. Mei filtstift wie wat op 'e doar skreaun: