It ferset

2

As ik weromkom fan in moarnskuierke by de Isel lâns, fljocht boppe de grêft foar ús hûs in iisfûgel hinne en wer. Ik ken him allinne fan 'e plaatsjes en folgje him in skoft. Fan in deade tûke ôf ûndernimt er dûkflechten. In fraksje fan in sekonde wurdt er ûnder wetter wei om boppe te kommen mei glânzjend sulver dwers yn 'e snaffel, lykas in seerôver mei it mes tusken de tosken. Felblauwe slachfeardigens, mei dat oranje dêrby liket syn flecht wol in strieltsje Bengaals fjoerwurk.

‘Een dwaalgast,’ seit in kollega op skoalle.

It skine faak jonge fûgels te wêzen dy't noch gjin eigen territoarium ha. Se bliuwe meast net langer as in pear dagen yn sa'n stedsfiver.

Maitiidswaar. Ik fertrou it lûd fan de auto net. It is krekt of rûk ik ek wat. Flak foar Meppel nimt de feart samar ôf. Hy rekket efter de pûst. De motor âlet noch wol, mar lûkt net mear. Ik kom op 'e flechtstripe stil te stean, wrachtich hast op itselde plak as yn 'e stjalprein in fearnsjier lyn.

‘Maleur,’ grommelje ik. Mar ik lit de motorkap ticht en rop tusken de giele hazze-earen de Wegenwacht op.

[p. 309]

‘Minuutje of twintig,’ skat in heas frouljuslûd.

Ik lit my nei de ûnderwâl sakje en hûkearzje op 'e igge fan in sleatsje mei in pûkelige oranje boaiem. Izeroer. In iezing fiskjes (blyk?) docht in nachtflecht protters nei.

Ik jou my del yn it gers, de rêch tsjin 'e skeane wâl. De sinne skynt. Foar my leit in lân fol piipkrûd. De loft is swier fan hagedoarnerook. Roastkleurige skriezen mei wytspikkele liven hingje flak boppe de grûn te roppen en stekke har lâningsgestel út.

Ik moat nei ús heit. En hastich. Mar op dit plak, dat bliuwt, giet alles syn gong yn alle rêst, sa bûn oan de tiid dat it gjin ier of let ken.

Nei in healoerke hâldt it giele weintsje. De diagnoaze is gau steld: koppelingsplaten fersliten. Net oan 'e dyk te meitsjen. Tegearre mei myn auto kom ik goed twa oeren nei't ik ôfreizge, op in ANWB-oplizzer werom yn Doesburg.

Skille is der net, mar ik fertrou it amper, kin moarn net ôfwachtsje. In lienauto bringt my noch nei Bethesda. It driuwt. Foar it fredige plak oan 'e dyk by Meppel ha ik diskear gjin oandacht.

As ik oankom, healwei seizen, hear ik dat der yntusken al in oprop nei Doesburg dien is. Heit kin net mear allinne. Ik ha syn grize terlenka simmerpak oer de earm hingjen. It boesgroen, de kreaze sneinske strik en it hingerke yn in plestik taske. Wy ha net keazen foar it swartlekken.

It komt my foar dat minsken my begrutlik neistoarje. De gong is lang. Einlings doch ik hoeden de doar iepen. De bulte op it bêd leit stil. Hastich slûp ik nei de kast, wrot ûnhandich de broeksboksen troch de trijehoek fan 'e hinger, meneuvelje it jaske deroer en lûk de boel rjocht. Boesgroen en strik, wosken en strutsen, mar dochs noch mei in swymke kaanferlucht, komme op 'e planke. Missy folbrocht. As ik my oer him hinne bûch, docht er de eagen iepen. Hy glimket in tel en begjint dan te snokken. De triennen rinne mar troch. Wurden binn' der net.