De lêste kear dat ik tegearre mei him nei tsjerke gong, wie er it ljocht al kwyt. Mar hy makke fan 'e need in deugd en griep de gelegenheid oan om de fertroude slûsdoarren wiid iepen te setten. Dêr stie er, neist my, ûnder de slotsang en brocht de âlde beriming fan psalm 42 omraak ta leven.
't Hijgend hert der jacht ontkomen,
schreeuwt niet sterker naar 't genot
van de frisse waterstromen
dan mijn ziel verlangt naar God...
Ik stelde dêr, al wie it wat minder optein - de hiele tsjerke stie my ommers by - folslein syngroan de nije bewurking foaroer:
naar het klare water smacht,
schreeuwt mijn ziel om God te vinden
die ik ademloos verwacht...
Al kaam syn skreauwen earder as mines, myn God wie der foar sines. Mar de meidij wie deselde en wy wiene krekt tagelyk klear. Dochs sei er ûnder it neispul, sydlings nei my oerbûgjend, mar wol sa lûd dat ek de omstanners it boadskip net ûntgean koe:
‘Spitich dat sa'n prachtige tekst, dy't al ieuwenlang fan geslacht op geslacht trochjûn is, net mear troch de nije generaasje leard wurdt.’
Doe't wy thús wiene, koe ik it net litte him foar te lêzen fan wa't dy, troch him bejubele, âlde beriming fan psalm 42 wie: het genootschap Laus Deo, Salus Populo.
‘Dy is fan 1773. Dy fan Petrus Datheen dêr't heit it oer hie, is noch twahûndert jier âlder. En de nije ferzy is net fan in dichtersklupke, mar fan Jan Wit.’
Dat sette him net langer as twa tellen op 'e ferkearde skonk.
‘Wat seisto? Jan Wit? Is dat dy bline man? Leave titen jonge, dy