It ferset

5

Op it omkaft fan 'e bondel nije psalmberimings, frucht fan tweintich jier gearwurkjen tusken, noch troch Martinus Nijhoff oansochte, dichters as Van der Graft, Den Besten, Schulte Nordholt, hie er ûnder de ôfbylding fan 'e harp skreaun: ps. 137:2. Ik socht it op en fûn: Aan de wilgen aldaar hingen wij onze citers. Ballingskipsdrôfenis. Sa hat er him dus field: útstjitten. It feilige hûs, de fertroude beriming, wie ûnbewenber ferklearre en ôfbrutsen. Hy waard útwiisd nei Babylon, dêr't er de taal net koe en gjin dak mear boppe de holle hie.

Pake wenne yn ferhalen dy't er op syn eigen wize ûnder wurden brocht, ús heit fûn syn taflecht yn 'e ûnoantaastbere formulearring fan 'e berime psalmen en de Kategismus. Hy hie him fersoene mei de bibeloersetting fan it Nederlâns Bibelgenoatskip, hoewol't er dy altyd ferlike mei de fêste boarch fan de steatefertaling.

‘Moatst dy yntinke,’ sei er, ‘dat Petrus Datheen lid west hie fan in dichtersklupke. As it prinsipe fan “measte stimmen jilde” tapast wurdt op it ynspirearre wurd, is in suver lûd yn 't foar al útsletten.’

Hy hifke de bondel op 'e hân as om my oan te toanen dat er te licht wie en sette him fuort, heech yn 'e boekekast.

Yn 'e fiifentweintich jier nei dat gebeart waarden, krekt as by de bibeloersetting, de skerpste kantsjes fan syn ferset ôfslipe. Hy liet him it boekje wolris foarhâlde en naam sels de frjemde taal út en troch yn 'e mûle. Mar syn ynstimming miste alle oertsjûging.

[p. 313]

De lêste kear dat ik tegearre mei him nei tsjerke gong, wie er it ljocht al kwyt. Mar hy makke fan 'e need in deugd en griep de gelegenheid oan om de fertroude slûsdoarren wiid iepen te setten. Dêr stie er, neist my, ûnder de slotsang en brocht de âlde beriming fan psalm 42 omraak ta leven.

't Hijgend hert der jacht ontkomen,
schreeuwt niet sterker naar 't genot
van de frisse waterstromen
dan mijn ziel verlangt naar God...

Ik stelde dêr, al wie it wat minder optein - de hiele tsjerke stie my ommers by - folslein syngroan de nije bewurking foaroer:

Evenals een moede hinde
naar het klare water smacht,
schreeuwt mijn ziel om God te vinden
die ik ademloos verwacht...

Al kaam syn skreauwen earder as mines, myn God wie der foar sines. Mar de meidij wie deselde en wy wiene krekt tagelyk klear. Dochs sei er ûnder it neispul, sydlings nei my oerbûgjend, mar wol sa lûd dat ek de omstanners it boadskip net ûntgean koe:

‘Spitich dat sa'n prachtige tekst, dy't al ieuwenlang fan geslacht op geslacht trochjûn is, net mear troch de nije generaasje leard wurdt.’

Doe't wy thús wiene, koe ik it net litte him foar te lêzen fan wa't dy, troch him bejubele, âlde beriming fan psalm 42 wie: het genootschap Laus Deo, Salus Populo.

‘Dy is fan 1773. Dy fan Petrus Datheen dêr't heit it oer hie, is noch twahûndert jier âlder. En de nije ferzy is net fan in dichtersklupke, mar fan Jan Wit.’

Dat sette him net langer as twa tellen op 'e ferkearde skonk.

‘Wat seisto? Jan Wit? Is dat dy bline man? Leave titen jonge, dy

[p. 314]

waard hokkerdeis ynterviewd foar de kykkast en no meisto twa kear riede wat er sei... Hy fernijde nota bene foar de kamera dat er wolris oeral rekke fan... fan it rûken fan froulju yn 'e tram! No freegje ik dy. Evenals een moede hinde ...ja, ja.’ Hy kearde him snuvend ôf.