‘Ik kin net...’ Hy sykhelle djip.
‘Gij komt...’
Ik rûn op him ta. Hy makke in ôfwarrend gebeart en sette him jitris skrep, heakjend, stammerjend. De triennen rûnen him oer de wangen.
‘Aansens mar,’ sei ik. ‘Wy sille earst ite. Sei dûmny Schooneboom ek fan wa't it fers wie?’
Us heit luts oan 'e skouders en fage de triennen ôf.
Doe't er ús foargong yn gebed, wie syn lûd fêst en krêftich as altyd:
... Wil ons spijzigen naar ziel en lichaam beide. Wij bidden het U niet omdat wij het verdiend hebben, maar alleen uit genade, om Uw lieve Zoon, onze middelaar Jezus Christus' wil.
Dizze tekst hearde, hoewol't er him alle dagen útspruts, net ta ‘de kleine dagelijkse dingen’ fan dûmny Schooneboom. Dit stie as in hûs. Us heit moete God hegerop, yn 'e deeglike bewurdingen fan erfskuld en bloedstoarting, ferjouwing en genede neist oardiel en ferjilding, yn it strange antlit fan de jongste dei. Dêr fielde er him minder kwetsber by as yn 'e ûngewisse, deiske dingen.
♦
De nacht is transparant. It skaad fan 'e ierde, de efterkant fan 'e dei. Lofts en rjochts kantelt it lânskip yn wosken inket foarby. As ik ticht by it doarp bin, wiist it klokje op it dashboard 4.00 oan. De toer wiist skeef nei boppen. In grutte fûgel stekt flak foar my de dyk oer. In katûle yn syn lêste flecht, of in mûzefalk yn syn earste?
Yn in boerepleats ljochtet in rige kowerútsjes op. Ik tel sechtjin en tink oan de seis fan pake Hessel, de lytse boer yn it nije pleatske op Haskerdiken. Us heit syn heugenissen heuge my. De kassetterekorder. Pake fûn de hannen wichtiger as de holle. Lykwols, Ulder krige de kâns, as ienige. De ‘learder’ dy't skoalmaster waard.
Auteursrechtelijk beschermd