It ferset

9

Om njoggen oere gean ik derôf. De lucht yn 'e keamer is in oplûkend oerbliuwsel fan him, as in stadich weistjerrende galm. De keamer docht as wie der neat te rêden. Syn stoel stiet útnoegjend leech. De post leit op it taffeltsje foar de episkoop. Mar it is sabeare, dat sjochst sa. De stilte seit alles. De Fryske klok is ta swijen brocht.

It is lij maaiewaar. Ik drink in bak kofje efterhûs op in keukenstoel en folgje de iverich hinne en wer-fleanende gielboarstkes, dy't har jongen fuorje yn it nestkastke dat ús heit oan 'e nagelbeam spikere hat.

Dan rin ik noch by ús âld hûs lâns, de ferkochte gebedsferhearring, en besjoch it bûterfabryk en de pleats fan Ype Sek. It ferline hâldt de siken yn.

[p. 320]

Al antwurdet er op gjin inkele fraach as ik wer by it bêd sit, it is dúdlik dat syn krêften noch net opbrûkt binne.

‘Heit, ik bin it. Fannacht wie ik thús, yn Boarn. Koe heit sliepe? Heart heit my noch?’

Ik hear my praten. Ik folje syn tsjinfraach yn: Wêr hast it oer? Mar der is gjin oare kar. Alles wat ik sis, is om gehoar te finen.

Behalven mei de eagen is der gjin moetsjen. Foar my leit ús heit, in deadlik ôfmêde man, mar gjin stjerrende.

Skril as mûskes glûpe my de wurden fan dy oare Dylan, Dylan Thomas, yn it sin:

Do not go gently into that good night,
old age should burn en rave at close of day;
rage, rage against the dying of the light.

It stjerren fan it ljocht. Dat is by him al trije jier lyn begûn. Wie dat it begjin fan syn ferset?

Nei oardel oere set ik dochs wer ôf, nei Doesburg.

It ûnderwerp morfine ha ik thús amper oanroerd. Ek oer myn tsjinstridige tinzen ha ik mei Ina net praat. Ik sis dy jûns ûnder iten allinne:

‘It liket der net op dat er pine hat, dat er út syn lijen ferlost wurde moat.’

Ina wifket.

‘Der is, nei tsien, alve dagen sûnder iten, net folle mear fan him oer. Kinst der ek net te lang mear mei wachtsje.’

De kat springt my op 'e knibbel en triuwt de kop tsjin myn hân oan.

‘Hy is útrûpele ja, mar dat nimt net wei dat er der noch altyd is, hielendal.’