It ferset

12

Ina skrikt as se him sjocht. Sûnt it ferstjerren ynset is, binne al tolve dagen ferrûn. Tusken syn hûd en it skelet sit neat mear. De noas is in rôffûgelsnaffel wurden. Nei bûten drukt syn antlit de dea út.

Tsien oere jûns. Hy stoarret sûnder te sjen, de wiisfinger fan syn skeinde hân doarmet oandachtich troch de romte. Ofsjoen fan wat ynderlik hoastjen en grimjen bliuwt er frij rêstich. Kontakt is der, mar frijwol inkeld yn oanreitsjen, fielen. Ik praat tsjin him, hy knypt my yn 'e hân.

Mei in wattestaafke yn sûkerwetter stipt (net besunigje op 'e sûker) hâlde wy de mûlholte fochtich. Hy reagearret as in tatebern op 'e memmespien.

Ik fyn in kassabon fan 'e Hema yn syn bibel, by Leviticus 15. It giet oer de ‘onreinheid van mannen bij vloeiingen’ en hoe't se har dêrby hâlde en drage moatte. Soe er, doe't er troch de

[p. 325]

prostaatproblemen ynkontinint waard, tocht ha dat it oer him gong?

Ina lêst in berjocht op in briefke dat op it nachtkastke leit. ‘Attentie!’ stiet derboppe. Der wurdt warskôge foar stellerij. Weardefolle dingen moatte altyd yn 'e ôfsletten kast bewarre wurde. Se fynt heit syn horloazje en beurs yn it kastke. Der sitte in tientsje, trije gûnen en twa trouringen yn. En yn it efterfekje it ferrûne rydbewiis, platdrukt plestik dat se kreakjend iepenlûkt.

Binne it bûtensteanders, ynkringers, dy't hjir tusken de ferlammen en ferskrompelen har slach slaan? Of hearre se ta de ferplegers en fersoargers? Alles fan wearde yn 'e ôfsletten kast, by it skjinne ûnderguod en de útfeartsklean. En bringst dan de kaai beside yn in blompot of leverest dy yn by de baalje?

Frijwol lûdleas giet de doar iepen, Katja Vandendoes bliuwt tsjin de doarstile stean. Ik rin op har ta. Even is dêr de bosk wer. Se set mei in heech stimke útein:

‘Dokter Mercuur heeft... meneer vanmiddag nog onderzocht. Hij is erg onrustig, zeg maar, de lichamelijke uitputting veroorzaakt pijn en benauwdheid, het bloed neemt geen vocht meer op, het lichaamseiwit raakt uitgeput. Hij slaapt niet en dat mat vreselijk af. U weet...een hydromorfon-injectie zal hem... rustig maken, zeg maar.’

‘Hydromorfon. Morfine-oplossing?’ freegje ik.

‘U weet me te vinden, ik heb nachtdienst tot zeg maar morgenochtend acht uur.’

Ik sjoch nei it bêd. Hat er it heard? Syn fûgelkopke stiet op skerp. Hy liket de lippen te toetsjen. Syn úttarde lofterhân komt omheech. Ik wink har mei de keamer út.

‘Ik fyn it noch net nedich. Hy soe der bûten besef fan reitsje en ik ha net de yndruk dat er pine hat.’

Katja luorket de gong yn as hearde se yn 'e fierte wat driigjends.

Ik sjoch him as in swimmer dy't út alle macht besiket om boppe

[p. 326]

te bliuwen. Rêde kin ik him net, mar ik wol him ek net ûnder wetter triuwe. Ik kin him de hân rikke. Ik wol dat er wit dat ik der bin, ik wol dat er my heart en fielt. En ik tink dat hy dat ek wol. Nee, it is my tsjin 't sin dat de dea as in ferlamjende sliep yn syn ieren spuite wurdt. Ik wol wachtsje, al wit ik net wêrop.

Se stiet der noch. Yn har noaswjukken hopet him yrritaasje op. As luts ik har fakkundigens yn twifel. Se knikt, ûntwykt myn each en keart har swijend om.

Stjerre is in died, ûnderfûn ik by it bêd fan ús mem. Sy naam it beslút, sy gong. As in bern dat foar it earst fan de hege dûkt. Ferstjerre mei wiere deadsoanfurdiging.

Hjir leit har man, ús heit. Hy fielde de ein tichterby kommen en woe him ûntwike. Hy neamde in wike of sân lyn, yn it petear mei dokter Mercuur, it ôfhinklik makke wurden fan medisinen en apparaten in misdied. Rekke. Libje as in plant. Mar wat him no oerkomt, liket er ek as in misdied te ûnderfinen. En wy, dy't it barre litte, binne op syn minst mei ferantwurdlik.

‘Do moatst...’