... Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op de aarde. Geef ons heden ons dagelijks brood; en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren, en leidt ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze...
Doe't er in kear thúskaam fan in tsjerkeriegearkomste fernijde er hoe't bakker Kolte, dy't oan bar wie om de iepening te fersoargjen, nei dizze wurden fêstrûn en begûn te grimjen en te gromjen. Us heit joech him in foarsetsje mei:
‘want van U...’, en Kolte fong dat op en kopte it hastich yn:
‘want van U kunnen wij alles verwachten, amen.’
‘Hy seach om him hinne as hope er dat net ien it fernommen hie,’ sei er laitsjend. En op slach dêrnei spruts er himsels ta: ‘Mar blinder, dit is praat fan neat. Ik ferjit myn belofte fan geheimhâlding. Ik ha neat sein.’
Wylst my dat yn 't sin komt, fine de wurden ûnûnderbrutsen en ûnbeskeadige har wei oer myn lippen.
Alde formule. Syn hinnekommen. It gebed dat Jezus sels ús learde. Fan bûten. Fan boppen. Dochs wit ik dat it op dit stuit net it boadskip is dêr't er him op rjochtet, mar myn lûd. Hy harket net nei wat ik sis, hy heart my. Mar myn spanning ferdwynt net. De ûnderfining fan justernacht yn 'e hûs: it dimmene, ynstimmende skodzjen ûnder it ferkear op 'e brêge. It tsjettelhûs. Set syn ferset him yn my fuort? Stim ik mei syn libben yn of mei syn stjerren?
Wer stek ik him it sûkerwetterstokje yn 'e mûle, streakje der de tonge mei, de binnenkant fan 'e wangen. Hy sûget noch in bytsje en docht de eagen ticht.
Ik wol him wat tasizze en pak de praattoan fan de ferdwaaltún wer op:
‘Harket heit? Wy binn' begûn werom te sjen, mei de oantinkens, de oantekeningen, de skriuwblokken, it skrift, de aginda's. Heit woe my de wierheid trochjaan. It is net klear, mar heit kin rêstich gean. Ik bewarje alles, ik gean dermei troch, dêr kin heit op rekkenje.’