is fan ús heit, yn 'e earms fan Morpheus dreaun, in taflecht dêr't gjin befrijing út mooglik is. Ut alle macht ûnderdruk ik in skreau.
Fjouwer oere. Ina en ik stean foar it bêd.
‘Do trillest.’ Ina pakt myn hân. ‘Giet it noch?’
Giet it? Ja, it giet mar troch. Ik gean hjir myn tsjinstanner kwyt, it flinke stik fan mysels. It hâldfêst dêr't ik foar flechte bin. Wat kin my noch oerein hâlde?
Syn Incaholtsje leit op it kjessen, fier bûten berik. Dit is gjin sliepen mear. De siken yn - út, yn - út, rutelje troch in te krappe buis. Dan seit Ina, dochs noch flústerjend:
‘Hy hat it benaud.’
Benaud, ja, mar dy benaudens hat neat te krijen mei azemneed. Toarst hat er ek net mear. Op it wattestokje reagearret syn tonge net. De mûlholte is in ûnferskillich, ûnttakele porteal wurden. De hân dy't op it boarst leit, kin er al net mear bewege - nee, dy hân is him al skjin fergetten. Dy hân hat gjin aan mear fan in fûst. It is no dat hiele úttarde liif dat, hiel stadichoan, kromlûkt. Hy sil yn stútlis stjerre.
Fjouwer foar healwei fiven. Yn de beweging fan 'e wizer op 'e stasjonsklok trêdet de tiid fuort. By elke tik fearret er in eintsje werom. Net lykas de stappen fan dy jonge út it ferhaal fan pake: ien foarút, twa efterút. Dan soest dy, om stjerre te kinnen, as lyts bern omkeare moatte en op wei gean nei dyn berte. Dizze tiid nimt ús, hoe mijend ek, ûnomkearber mei, op wei nei de ein.
Wy sitte swijend by him. Tsjin him prate is ûntinkber wurden. Tsjin elkoar prate ek. Hy is al fuort. Wat hjir leit is net folle mear as in waarm plak, it leger dêr't de hazze sakrekt út weiflechte is. Syn fergetten azem.
Einlings hâldt it op. It wurdt neidruklik stil. Yn it masker feroaret neat. Hy liket te digerjen, mar it ljocht is út 'e eagen.
‘It bêste, heit,’ sis ik, en myn lûd skampt út. Ik rik nei it beltsje. En dan begjint it wer. Noch fjouwer útrutsen minuten lang