It ferset

15

‘Hessel!’

Ik skrik wekker en sjoch yn in refleks op it horloazje. Tsien oer trijen. Ina stiet yn 'e doar. Sa rimpen kom ik derôf, dat de stretcher opklapt en fuortglidet tsjin de ferwaarming oan. Wif stean ik op 'e skonken.

Halje-trawalje. Wurden, út har skûlplak roppen.

‘Hoe is it?’

‘Hy is rêstich no, de ferpleechster hat him wat jûn.’

‘Wat? Wat jûn?

Ina flústert:

‘It wie wier net mear te dwaan, dat gewraksel, ik koe it net mear oansjen. Se sei dat de arts ek fûn...’

Ik bûch my oer syn bêd. Efter de pûst. Syn siken skuorje as stie der wetter yn syn luchtpiip. Der is wat bard. Ik ha it gefoel dat er al fan klaai is. Der is gjin inkele kâns mear om him noch te berikken.

‘Hoe koest dit dwaan,’ hymje ik. ‘Hiest my wekker meitsje moatten.’ De mûle is my droech.

Ina tilt it tek op.

‘De ferpleechster sei dat it net lang mear duorje kin. Sjochst dy plakken op syn skonken? As it safier is, moasten wy mar skilje.’

Ik reitsje syn jokbonke oan. Fel as âld lean Dêr leit wat noch oer

[p. 333]

is fan ús heit, yn 'e earms fan Morpheus dreaun, in taflecht dêr't gjin befrijing út mooglik is. Ut alle macht ûnderdruk ik in skreau.

Fjouwer oere. Ina en ik stean foar it bêd.

‘Do trillest.’ Ina pakt myn hân. ‘Giet it noch?’

Giet it? Ja, it giet mar troch. Ik gean hjir myn tsjinstanner kwyt, it flinke stik fan mysels. It hâldfêst dêr't ik foar flechte bin. Wat kin my noch oerein hâlde?

Syn Incaholtsje leit op it kjessen, fier bûten berik. Dit is gjin sliepen mear. De siken yn - út, yn - út, rutelje troch in te krappe buis. Dan seit Ina, dochs noch flústerjend:

‘Hy hat it benaud.’

Benaud, ja, mar dy benaudens hat neat te krijen mei azemneed. Toarst hat er ek net mear. Op it wattestokje reagearret syn tonge net. De mûlholte is in ûnferskillich, ûnttakele porteal wurden. De hân dy't op it boarst leit, kin er al net mear bewege - nee, dy hân is him al skjin fergetten. Dy hân hat gjin aan mear fan in fûst. It is no dat hiele úttarde liif dat, hiel stadichoan, kromlûkt. Hy sil yn stútlis stjerre.

Fjouwer foar healwei fiven. Yn de beweging fan 'e wizer op 'e stasjonsklok trêdet de tiid fuort. By elke tik fearret er in eintsje werom. Net lykas de stappen fan dy jonge út it ferhaal fan pake: ien foarút, twa efterút. Dan soest dy, om stjerre te kinnen, as lyts bern omkeare moatte en op wei gean nei dyn berte. Dizze tiid nimt ús, hoe mijend ek, ûnomkearber mei, op wei nei de ein.

Wy sitte swijend by him. Tsjin him prate is ûntinkber wurden. Tsjin elkoar prate ek. Hy is al fuort. Wat hjir leit is net folle mear as in waarm plak, it leger dêr't de hazze sakrekt út weiflechte is. Syn fergetten azem.

Einlings hâldt it op. It wurdt neidruklik stil. Yn it masker feroaret neat. Hy liket te digerjen, mar it ljocht is út 'e eagen.

‘It bêste, heit,’ sis ik, en myn lûd skampt út. Ik rik nei it beltsje. En dan begjint it wer. Noch fjouwer útrutsen minuten lang

[p. 334]

pompt it hert troch en swoegje de longen. Dan falt it wer stil. It is ôfrûn. Wy wurde ûnderdompele yn stilte. Eagen en mûle bliuwe heal iepen stean. As er yn dy hûkearshâlding bestjurret, sille se him yn in fjouwerkante kiste beïerdigje moatte.

Ek myn siken stykje. En dan brekt my in rop út 'e strôte. Ik beevje as in reid yn 'e wyn. Ina en ik slane de hannen om elkoar hinne. It triljen hâldt mar oan.

It oerkaam my yn 'e sauna, dêr't ik yn in saad iiskâld wetter sprongen wie. ‘Dy ôfwikseling fan hyt en kâld, dat is pas heilsum,’ hie in freon my fersekere. Doe't ik út dy put klom, siddere ik as in skodsortearder en de tosken klapperen my oan ien tried wei troch. Ik koe net ophâlde. Der stiene al mar mear bleate lju om my hinne.

‘Syn lippen binne laaiblau! Dit is net goed hear, dit doocht perfoarst net!’

Pas yn it swimbad mei wetter fan 40 graden Celsius kaam ik stadichoan ta rêst. Yn it begjin rimpele it wetter noch om my hinne wylst ik op 'e rêch dreau. Nei in kertier hold dat op. Ik lei yn in glêd oerflak, mei út en troch in neiskokje.

Ik ha nea wer yn in sauna west.

No meitsje ik dyselde ûntregeling mei. Mar hjir is gjin waarm wetter. Hjir stiet in waarm lichem dêr't ik my oan fêsthâld en hjir leit in ôfkuoljend ûnbewenne lichem. Hoe soe ik ophâlde kinne fan triljen? Ik hear my lûden meitsjen dy't ik net stjoere kin. Wy binne de libbenen by de deade. Ina sjocht my mei grutte eagen oan.

‘Emoasje,’ lústerje ik: ‘yn beweging komme.’

De stasjonsklok springt op fjouwer oere fjirtich. Ik nim him fan de doar, helje it batterijke derút. It tiidstip befriest. Myn each falt op de Van Gogh-reproduksje. In amerij docht it my nij dat de brêge net ophelle is.

Dan sjoch ik nei bûten. De sinne komt op. De stielen tuorrebout hat in glânzjende teister. Ik sykhelje djip. En nochris.

[p. 335]

Katja Vandendoes hat in stevige stap. In koarte metten-gesicht. Se bûcht har oer it bêd, draait har om.

‘Ja, het is gebeurd. Gecondoleerd.’

Se stekt ús in stive hân ta en herhellet it wurd nochris. Myn fraach, hoefolle morfine, beäntwurdet se fral troch de oare kant út te sjen. Myn eachweid beweecht ûnskerp hinne en wer. It byld fan ien dy't foar it earst mei in filmkamera yn 't spier is.

‘Normaal, 10 milligram zeg maar.’ Grien ljocht.

Safolle rêst koe er net ferdrage.