18
De dei foar de begraffenis sitte wy om 'e tafel yn Doesburg. Wy fertelle Jacob mei in bytsje wurden hoe't er stoarn is. Dat er gjin pine hie en hiel rêstich wie om't er der wat foar krigen hie dat holp.
Wat. Derfoar. Us mem krige oait wat om gjin libben mear fuortbringe te hoegen.
Om de stilte te ferbrekken, freegje ik:
‘Soesto noch wat fan him ha wolle om te bewarjen, as oantinken?’
Stilte. It tikjen fan stiel op keramyk. Dan knikt Jacob:
‘Syn fyts. Dy hat syn tochten meimakke en syn ûngelokken. Dy ken him.’
‘Goed, do silst dy fyts ha. Mar ik fyn wol datst der dan op nei Doesburg komme moatst. Sa kinst him kennen leare, en hy dy.’ Dat liket him in rjochtfeardich betingst. Moat kinne yn twa dagen, dan oernachtet er yn Hoogeveen, by in fakânsjefreon.
Ik gean nei bûten en dikerje oer de spegeljende grêft. De tûke fan 'e iisfûgel is leech. It fjoerwurkfûgeltsje, de ‘dwaalgast’, hat grif in goed hinnekommen fûn bûtenút, yn in deade earm fan de Isel.
De wite guozzen roeikje rêstich oer it wetter, in merkel briedt op har selsboude eilân, trije ielguozzen droegje op in rychje de oaljewjukken.
Auteursrechtelijk beschermd