Overblyfselen van echtgeluk



[pagina 21]
Op de geboorte van myn neefje Josua Jacob van Winter. Toen schrandre josua het levenslicht moest derven, Toen wijsheid, godsvrucht, deugd, toen 't all' treurde om zyn sterven, Riep Neêrlands dichteres, door 's mans verstand bekoord: Geen tyd, geen eeuw brengt weêr een' van der poorten voort! Van winters wakkre zoon, door zuivre drift gedreven Om zulk een groote ziel voortreflyk na te streeven, Daar van der poortens telg zyn huwlyksliefde sterkt, En door haar' zagten aart hun beider heil bewerkt, Wenscht dat zyn nageslacht onwraakbaar moog' bewyzen, Dat zulk een eedle geest wel glansryk kan herryzen! Natuur verneemt zyn doel: zy keurt het opzet goed, Ontvonkt al meer en meer hunn' beider liefdegloed, En spreekt: ‘De stam van muhl zal tevens ook herbloeien, En aller eerlyk bloed door de eigen adren vloeien!’ Straks treed in 't levenslicht dit lief aanminnig kind, Dat, op het eerst gezicht, reeds alle harten wint. pieter van winter. 1788.