|
| |
| |
| |
Aan den weledelen heer Pieter van Winter, N.S.Z.
Na het ontfangen van zekere twee vaerzen, door zyn wel ed. my toegezonden.
Is 't mooglyk! klapwickt nog, in zo veel tegenheden,
Heeft dan de schoone kunst geen schipbreuk nog geleden
In zulk een' staatsörkaan?
Hoe hebt ge my verrast met uwe kunstgeschenken,
Dan ach! de kunst uws vriends deed me aan myn' zielsvriend denken,
Thans in volmaakter staat.
Dit scheurt de hartewond, nog pas gestelpt, weêr open,
En traan by traan vliet neêr!
Doch muhl is voor geen vloed van traanen weêr te koopen:
Hy leeft voor de aard' niet meer.
| |
| |
Dan ach, van winter! wie in dezen tyd moog' zingen,
Myn zangster zwygt en zucht:
Zy ziet de stille rust uit land en vesten dringen,
Terwyl de welvaart vlugt.
'k Besef nog al 't verlies van braaven muhl geleden,
Den luister van zyn' stam; een baak van reine zeden;
Eene eer der maatschappy;
Een' vriend van 't mensdom, die in aller onspoed deelde,
En 's naasten lyden droeg;
Wien niets zo zeer als 't zoet van 't waare weldoen streelde,
Ook eer de nood hem vroeg;
't Orakel van zyn' tyd, tot wien zich de onschuld keerde,
Een beeld der achtbre trouw, voor wien, wie andren deerde,
Welras verstomde en zweeg;
Een' minnaar aller kunst en eedle wetenschappen;
Van elk, die 't spoor der eer vol moeds poogde in te stappen,
Of waar verdienste in scheen;
| |
| |
Een paerel in den kring der vriendschap, die haar waarde
Waar gulle oprechtheid zich aan bondig oordeel paarde,
En 't zoete aan 't nut verbond.
Doch, schoon ik dit beseffe, en 's mans verdiensten eere,
Wat baat een flaauwe klagt?
Geen woorden drukken uit hoe hoog ik muhl waardeere,
Dan nog, ô zaalge ziel! hoe noode ik u mogt derven,
'k Misgun de rust u niet,
Die gy in 't oord der vreê thans stoorloos moogt verwerven,
Waar 't oog geen lyden ziet;
Waar gy, ter regter tyd de onrustige aarde ontweken,
De zalige eendragt vond in wenschelyker streeken,
Dan hoe! wie stoort myn klagt, en brengt een blyder tyding,
Te midden in den druk?...
Straks deelde ik in uw leed; thans in uw zielsverblyding.
| |
| |
Gy ziet thans een' zoon, een' eersten zoon geboren,
Uit uw' gewenschten echt!
Dit heil had 's Hemels gunst nog aan uw' stam beschoren,
Zo daalt en ryst de schaal van 't onbestendig leven,
En wisselt zuur met zoet.
Is dan alle aardsch geluk met aardsch verdriet doorweeven.
Het leed word ook geboet.
Moest uw geliefde gaê voorheen den dood beweenen
Was korts uw beider vreugd met braaven muhl verdwenen,
Een telgje heelt die schaê.
Wy zien in uwen zoon hen beiden weder leeven;
Zich vast, in blyder hoop, haar' steun ziet weêrgegeeven
De Algoedheid wil 't herstel der blyde moeder spoeden,
En, tot uw beider vreugd,
Dit dierbaar telgje voorts voor allen ramp behoeden
| |
| |
Zie, zie hem, in den bloei der mannelyke jaaren,
Waar hem de roem verbeid,
't Voorouderlyk geslacht gelukkig evenaaren,
Door deugd en kloek beleid.
Zo zal hy voor zichzelv' de rykste vruchten leezen
Van 't zaad, door hem gekweekt,
En 't voorwerp van elks liefde en duurzaame achting weezen,
Zo lang verdienste spreekt.
Zo zal hy, bovenal, des Hoogsten gunst verwerven,
Die 't kroost der vrouwen acht.
Zo zal myn dierbre muhl weêr leeven, na zyn sterven,
In 't waardig nageslacht.
m.l. griethuizen,
geb. carelius.
1788
|
|
Auteursrechtvrij