Uit en thuis

III.
Tranen.

Toen Lachebekje ruim een uur later dan gewoonlijk thuis kwam, lachte ze. 't Was ook aardig, 't sneeuwde voor het eerst. Ze had een sneeuwbal net langs haar neus gekregen.

Vroolijk schudde zo haar bonten mutsje op het portaal uit, zoodut de losse sneeuw er afviel. Haar manteltje klopte ze ook uit, de grond werd er heelemaal nat van. Zo veegde nog eens goed haar voeten, voor ze de kamer intrad.

[p. 15]

‘Dag Pa, dag Moes,’ zei ze opgewekt, ‘wat heerlijk, dat het sneeuwt!’

‘Dag kind,’ zei haar moeder, ‘wat ben je laat.’

‘Dag Eva,’ zei haar vader ernstig; ‘kom je nog thuis vandaag?’

Lachebekje was nooit erg op haar gemak als haar vader haar zoo deftig Eva noemde.

‘Ja, Pa,’ zei ze deemoedig.

‘Zeker weer school moeten blijven, hè?’

‘Ja, Pa.’

Lachebekje zuchtte. Het speet haar, dat haar vader zoo'n uurtje blijven zoo ernstig opnam.

‘En waarom?’

Lachebekje autwoordde eerst niet. Opeens viel het haar in, dat ze nog geen week geleden haar vader plechtig beloofd had, dat ze niet meer zooveel pret zou maken op school, dat ze haar best zou doen om zich als een flink en degelijk meisje te gedragen, en niet om elke kinderachtigheid te lachen.

‘Nu, waarom?’

‘Ik heb gelachen, Pa,’ zei Lachebekje met een gezicht, dat nu in het geheel niet vroolijk stond. ‘Ik moest zoo lachen, Lijsje had een aapje, en....’

[p. 16]

Verschrikt hield ze op, mijnheer Wildevank sloeg met de hand op de tafel. ‘Maar kindje, hoe is het mogelijk, hoe is het nu mogelijk, dat je je door iedereen en door alles laat afleiden! Moest je naar dat aapje kijken? Hadt je niets anders te doen? Bemoei je er niet mee als een ander speelt. Denk toch aan je werk! Ik denk, dat je gedragboekje weer alles behalve mooi zal zijn.’

Evi kreeg een kleur. Ze voelde altijd een vreemde beklemdheid, als ze aan haar gedragboekje dacht.

Och, waarom waren er toch scholen, en waarom moest je toch altijd leeren in de wereld, waarom kon je maar niet altijd lachen en blij en vroolijk zijn?

‘We moesten nu maar beginnen met eten,’ zei mevrouw Wildevank zacht; ‘probeer het nu toch eens, kind, om ernstig te worden. Je bent niet op school om te spelen. Je moet er goed leeren, zoodat je later iets worden kunt.’

Evi had erge spijt. Ze dacht er nu niet meer aan, dat er in de wereld altijd wel iets was, waar je om lachen moest. Ze kon het eten niet door haar keel krijgen. Ze had heelemaal geen trek. Een groote traan viel neer op den witten rand van haar bord.

[p. 17]

‘Weest u maar weer goed op me!’ snikte ze.

Mevrouw Wildevank zag haar man aan, maar Mijnheer haalde ontevreden zijn schouders op.

‘'t Is lachen of huilen,’ zei hij, ‘maar van ernstig zijn en leeren en je best doen komt nooit iets!’

Als haar vader zóó sprak, was het Evi of haar hartje brak. ‘'k Zal nu heusch mijn best doen,’ beloofde ze, terwijl haar borst schokte van het heftige snikken.

‘Nu, kom dan maar hier en geef me er een zoen op,’ zei haar vader.

Evi kon het nog niet eens doen; ze ging op zijn knie zitten en verborg het gezicht tegen zijn schouder. Maar langzamerhand bedaarde ze, ze pakte haar vader, gaf hem een paar flinke klinkende zoenen, kuste haar moeder ook en nam zich voor in het vervolg altijd ernstig en flink te zijn en niet zoo kinderachtig.

Het eten smaakte haar; toen haar voor den tweeden keer werd opgeschept, lachte ze alweer. Wat was de bloemkool heerlijk en wat was de jus lekker bruin. - Pa moest eens kijken of het nog sneeuwde. Ze hoopte maar dat het den heelen avond en nacht zou blijven sneeuwen. Het

[p. 18]

was zoo prettig om elkaar met ballen te gooien.

De wereld lachte Evi weer toe, en Evi lachte ook.