Gedichten

(1840)–Jacob van Zevecote– rechtenstatus



[pagina 13]
Genuchte van 't Velt. Den winter is geënt, De heugelicke lent Besoeckt weer onse landen; De son met licht gekroont Haer in den Tweelinck toont, En komt ons naerder branden. Den soetsten tijt van 't jaer Ontvlecht het jeugdig hair Van al de velt-Godinnen, Die met haer schoon cieraet, En liefelick gelaet, Betooveren ons sinnen. De boomen krygen blaen, Daer haer de vogels gaen Een sachten nest bereyen, En vol van Venus vier Met aengenaem getier Haer soete min beschreyen. Den specht die roept zijn vrou, Die hy heeft in de kou Doen uyt den nest vertrecken. Den koddigen koeckoeck Komt weerom uyt den hoeck Met Joos en Pieter gecken:
[pagina 14]
Zijn oogen sijn soo klaer, Hy wert terstont gewaer De mans die hoornen dragen; Hy siet wiens dertel wijf, Door ongetrou bedrijf, Heeft achter uyt geslagen. Den kleynen nachtegael, Met zijn geswinde tael, De lijsters en lewercken, Vermaecken laet en vroeg Den boer, die metten ploeg In't lant begint te wercken. De swalu met haer paer, En oock den oyevaer, Haer ouden nest besoecken: De merel springt en singt, De soete liefde dwingt De tortelduyf roeckoecken. Men siet het gantsche lant, Met blommekens beplant, Soo lustich hem vertoogen, Dat Phaebus trager gaet En dickwils stille staet Om die wel te be-oogen. De beecxkens onbelet Van 's winters droeve wet, Van ijs, en nortsche boeyen, Met slaperig gedruys, En liefelick geruys Vol silver water vloeyen.
[pagina 15]
Den koelen sachten wint, Die uyt het West begint Beademt al de kruyen, Onslaet het groene velt Van Boreas gewelt, Van bysen en van buyen. De hoorenbeesten al Verlaten haren stal, En keeren naer de weyen, Daer zy door 't groen gewas Van 't nieu geboren gras Gerustelick vermeyen; Tot dat haer elders staen Met soete melck gelaen, Met melck daer vremde smaecken Van boter en van kaes En noch van ander aes Den boer weet af te maecken. Geluckig die in 't velt, Van sorgen ongequelt, Verslyten mag zijn dagen, Daer hem noch pracht nochgoet Van vrees en hoop behoet Zijn blijtschap en ontdragen. Waert dat de Goden my Gelaten hadden vry Een vaste wet te setten, Daer die mijns levens spil Doen draeyen naer haer wil Op hadden moeten letten;
[pagina 16]
Ick hadde gans veracht Gelt, rijckdom, ende pracht, En al de stats genuchten, Die ondermengelt sijn Met droefheyt en met pijn, Met sorgen en met suchten. Paleysen, fraey gebout, Met marmer en met gout, En soud' ick niet betreden, Ick soude mynen tijt Van ongenucht bevrijt In 't groene velt besteden. Dat waer al mijn wellust In onbesproken rust Mijn levens tijt te enden, Te vreen met middelmaet, Naer goet of hoogen staet Mijn wenschen noyt te senden. Ick soude buyten stat, In eenen groenen pat, Een aerdig huysken maecken, Daer al dat ons gemoet In sorgen leven doet Niet in en sou geraecken. Daer sou de suyver deugt, En ongeschonden vreugt Mijn trou geselschap blyven, Die souden van mijn deur Schrick, droefheit, en getreur En alle sorgen dryven.
[pagina 17]
Een deel van 't naeste lant Sou lustich sijn beplant, Met alderande blomen, Die uyt des aerden schoot, Wit, gelu, blau en root, Op groene steeljens komen. Daer souden tuylepaen, En veel genoffels staen, Met dobbel akelyen. Daer sou de violet, Met bruyn koleur beset, Haer soeten reuk verspreyen. Ick sou, aen elcke sy, Doen staen een groote ry Gespickelde kerssouwen, Die 's morgens, voor de son, Aurora, met haer spon, Sou laven en bedouwen. Daer soude roosmarijn, Daer soude tymis sijn, Saffraen en eglentieren, Omringt met eenen rey Van roosen tweederley, Van mirten en laurieren. Daer nevens eenen tuyn Van knollen en ajuyn, Van wortels en pompoenen, Karoten en salaet, Camil en venckelsaet, Endivi en meloenen.
[pagina 18]
't Roothoofdig spargelkruyt Sou alom komen uyt, En zynen knop uytsteken; Noch kool, noch ert, noch beet, Noch yet dat yemant eet, En soude daer ontbreken. De aldernaeste baen Sou vol van boomen staen, Die by ons sijn gepresen, Daer sou ick klemmen op Tot op den hoogsten top, En self de vruchten lesen. Al heeft de Vlaemsche locht Noyt dayen voortgebrocht, Olyven of oraignen, Ick soude sijn le vreen Met appels en met queen, Met pruymeu en kastagnien. Ick soude gans gerust Versaden mynen lust, Met peeren en met fygen, Met kriecken, swert en root, Met noten, kleyn en groot, En veel amandels krygen. Den acker daer ontrent, Die naer 't suytoosten went, Met heuvelkens verheven, Sou als den somer sterft, In 't midden van den herft, My rype druyven geven.
[pagina 19]
Daer sou ick voor mijn huys Doen perssen af verjuys, En menig krapken eten: Want van te perssen wijn, Daer andre trots me sijn, Ons landen niet en weten. Melck, mede, wijn en bier Sijn onse wynen hier; De ander moet men halen Of van den Rijnschen kant, Of uyt het Fransche lant, Of uyt de Spagnaerts palen. Doch Eransch wijn is te heet, En Spaensche veel te wreet, Hy aert naer zyne landen; Zijn drinckers doet hy quaet, Zijn vrienden hy verraet, En doet haer herssens branden. Ick sou naer mynen sin Een vaetjen leggen in Van Baccharachsche rancken, Daer waer ick me gedient Als met my eenig vrient In 't groene quame bancken. Voorts dat'er plaetse daer Oock voor een bosken waer, Ick sout in 't Norden planten, Soo waer mijn woning vry, Van winters rasery, En AEoli trauwanten.
[pagina 20]
Daer sou ick menichvout Doorwandelen het hout, Met bracken en met winden, Een haes of een konijn Sou mijn genuchte sijn, Als zy die konsten vinden. Voorts sou ick rontom 't goet, Gelijck den lantsman doet, Een gracht of beke bringen, En voen, tot mynen kost, Baers, karper, brasem, post, Snoeck, ael en grondelingen. Benevens dit gedruys Sou ick een somerhuys Van maegden-palme vlechten, Mijn hert en mynen sin Alleen aen Phaebi min En aen de Musen echten. Waer dat' er dan een ster My gunstig waer soo ver, Dat daer oock quaem geresen Mijn son, mijn licht, mijn lief, Mijn hertjens soeten dief, Zy soude welkom wesen. Ick sou het waerdig hooft Van die mijn vryheyt rooft Met bloemekens vercieren, Met bloemekens vol jeugt, Vol reuck, vol glans, vol vreugt, Mijn koninginne vieren.
[pagina 21]
Zy soude met my gaen, Daer al mijn vruchten staen, Mijn appels en mijn peeren; Het sou al voor haer sijn, Ick soude voor het mijn Een soentjen maer begeeren. Terwyle sou den tijt, Die onse jaren slijt, Allenskens ons ontvluchten, En in den lesten noot Sou d'ongevreesde doot Ons vinden in genuchten.

Vorige Volgende

Genuchte van 't Velt.