Gedichten

[p. 22]

Die niet en mint, is sot of blint.

Wiens ooge kan gesien onaerdig sonder minnen
Het lodderlick gesicht van onse velt-Godinnen,
Is eenen plompen uyl, een borger van de nacht,
Een gans onnuttig deel van 't menschelick geslacht.
Wijckt, moedeloose, wijckt, my lust een ander leven,
De gunstige natuer heeft my een hert gegeven
Van sacht beweeglick vleesch, een hert dat voelt de min
Soo haest ick werd' gewaer het minst van mijn Godin.
Is 't dat ick maer en sie haer snee-gelijcke handen,
Ick voel mijn geest, mijn siel en al mijn sinnen branden;
Wat duynckt u dat my doen de lipkens als korael?
De wangen wit en rood, de suycker-soete tael?
Wat duynckt u dat vermag den strael van haer bruyn oogen,
Die my in haren dienst doen liefelick verdroogen?
Het blont gestruyvelt hair, den kleynen rooden mont?
Den alabastren hals, de borstjens hart en ront?
Waer 't dat gebeurde soo, dat ick met haer ginck varen,
Door d'ongetemde zee en ongeruste baren,
Zy sou mijn Nortster sijn, mijn troost, mijn toeverlaet,
En hoeden onse schuyt van alderande quaet.
Waer't dat ick moest met haer door onbekende hoecken,
In 't midden van den nacht den rechten weg gaen soecken,

[p. 23]

 

Ick sou hem vinden stracx, het vier van haer gesicht

 

Sou meer my dienstig sijn dan helder sonne licht.

 

Wijckt, moedeloose, wijckt, soo lanck als duert mijn leven

 

En sal ick nimmermeer mijn koningin begeven,

 

Den dienst is veel te vry, de pyne veel te soet,

 

Die ons altijt in hoop en vreese leven doet.