|
| |
| |
| |
Op Momus.
Gister avont, als de stralen
Als men eerst verneemt den uyl,
Als de nacht bedeckt de straten,
Hoord' ick uyt mijn venster praten
Een volmaeckte botte-muyl.
Soo ick aen zijn kleet konst mercken,
Docht my, 't was een van de klercken,
Die haer houden voor geleert,
Om dat zy an d'hooge scholen
Of van Loven of van Dolen
Hebben langen tijt verkeert.
Een van die den tijt verdryven
Of met vechten of met kyven,
Of met dochterkens te vryen,
Of uyt spelen te gaen ryen,
Of in 't hoere-kot te sijn.
Een van die niet anders weten
Dan te spotten met Poëten,
Die haer ver te boven gaen,
Die, als hy hangt voor de raven
Of wert by de galg' begraven,
| |
| |
Och! hoe ginck dien viesen snater!
Wat en sey den sotten prater
Niet van een soetaerdig dicht,
Dat nu onlancx was geschreven,
Dat sal blyven ende leven
Als hy gans vergeten ligt?
Dat ick, seyd' hy, wilde schryven,
Ick sou wel wat frays bedryven,
En veel beter dan die knecht:
Lieven bottaert, swijgt toch stille,
Wat kan helpen u den wille?
Uw' verstant is veel te slecht.
Meynt ghy dan, dat ons Godinnen
Houden yet van rekels sinnen,
Och, ghy meugt die hoop wel temmen,
Ghy en sult noyt hooger klemmen
Dan tot aen een galge-strop.
Segt my, bottaert, laet m'eens spreken;
Sijt ghy dan soo ver geweken
Van uw' sinnen en verstandt,
Dat ghy yder wilt doen wijcken
En voor u de seylen strijcken,
Dat ghy soeckt een yders schand?
Meynt ghy, dat om vijfthien hairen
Die op uwen kin vergaren,
Ghy soo hooch verheven sijt,
Dat ghy vry meugt rechter wesen
Van al dat 'er is te lesen?
Sot, ghy sijt uw' sinnen quijt.
| |
| |
Sou u yemant daerom achten,
Stracx soo souden 't selve wachten
Al de borgers van den nacht;
Al uw' broeders, al de uylen,
En meest al de botte-muylen,
Moesten werden oock geacht.
Wilt ghy soo bekent u maecken,
Ghy sult lichtelick geraecken
By het ander licht gespuys,
Of in 't tuchthuys om te raspen,
Of in 't spinhuys om te haspen,
Of in 't Bruysels dollen-huys.
Waer 't dat Sluys noch Spaensch konst spreken,
U en sou geen plaets gebreken
Op de swarte royer-banck,
Maer ghy sijt te laet gekomen,
Van de Staten over lanck.
Daerom moet ghy sijn te vreden
Dat wy yevers el besteden,
U in 't een of 't ander kot,
Of in 't spinhuys by de wielen,
Of in 't tuchthuys by de fielen,
Of in 't dolhuys, sijt ghy sot.
Daerentusschen wilt ghy klappen,
Wilt ghy veel van dichten snappen,
Spreeckt aen yemant die wat weet:
Segt hem wat ghy weet te laecken,
Hy sal u wat wyser maecken,
En u geven goet bescheet.
| |
| |
Hy sal konnen u betoogen,
Dat uw' duyster uylen-oogen
Niet en sien een helder dicht;
Dat uw' schamel herssens falen,
En in hare wijsheyt dwalen,
Die in u verwerrent ligt.
Hy sal goeden raet u geven,
Dat ghy noyt meer in uw' leven
Sulcke sotheyt aen en recht,
Want veel beter is 't te swygen,
Dan het volck hem op te krygen,
Dat soo mette penne vecht.
Doch, hebt ghy u voor genomen
By geen wyse lien te komen,
En dat ghy geen raet begeert;
Blijft by kinders, blijft by sotten,
Die geleerde lien bespotten,
Ghy en sijt geen spottens weert.
Waer 't dat my Apollo jonde
Dat ick oock wat dichten konde,
Dat mijn nederig verstant
Wiert met hemels vier ontsteken,
En mijn tonge leerde spreken,
Yet voor uwen honden-tant.
Yet dat van u waer mispresen;
Ick sou stracx hooveerdig wesen,
Jae, my houden voor geleert;
Want die van de nyders tongen
Wert begrepen en besprongen,
| |
| |
Noch de vleermuys, noch de uylen,
Die in 't doncker beyde schuylen,
Prysen oyt den klaren dag;
Hoe sou eenen bottaert loven,
Dat hem verre gaet te boven,
Dat hy niet verstaen-en mag?
Siet den hont zijn muyl' opheffen,
En 's nachts naer de mane‧keffen,
Die hem niet en acht een sier:
Waerom sou zy op hem letten?
Hy en kan toch niet besmetten
Haren glans en suyver vier.
Esels, rekels, kinders, beesten,
Die misprysen kloecke geesten
Sijn slechts vyant van den luyster,
Haer gesicht is veel te duyster,
Zy en sien niet wat zy sien.
Haren geest is stof en eerde,
Haren moet van geender weerde,
Recht geboren totte dood;
Als zy sullen sijn vergeten,
Leven sonder stervens noot.
|
|
Auteursrechtvrij