Gedichten (1840)

Gedichten

(1840)–Jacob van Zevecote– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 50]
Droom. Lest als mijn moede sinnen Gelaten hadden binnen Den lieffelicken slaep, In 't midden van mijn dromen, Heb ick naer my sien komen Van Morpheus eenen knaep. Hy nam my by der handen, En leyde my in landen, Die ick noyt eer en sag; Al heb ick over bergen, Die self den Hemel tergen, Geweest daer Roomen lag. Ick hoorder vogels quelen, Ick sag daer lammers spelen En springen in de wey; Geen Noortschen wint en raesde, Den soeten Zephyr blaesde Den heugelicken Mey. Ick sag allom citroenen, Oraignen en limoenen, Op goude boomen staen; Ick sag veel kleyne spruyten, Met onbekende fruyten En vremde vrucht gelaen.
[pagina 51]
De suyver beecxkens vloeyden, En met haer water voeyden Het dick begrasde lant; Veel wonderlicke bloemen, Die niemant en kan noemen, Vercierden elcken kant. Geen lant en kander wesen Soo schoon, soo uytgelesen, Van als soo wel voorsien, Noch daer de sonne-stralen Haer eerste krachten halen, Noch daer zy 's avonts vlien. Den soeten reuck der blomen En liet geen stancken komen, De locht was gansch gesont; Ick meyn dat die daer wonen Sijn alle Goden-sonen, Van sieckten noyt gewont. Ick sag daer dry rivieren Vol melck en honig swieren, Vol suycker-soeten wijn; Ick sag daer alle saecken, Die konnen ons vermaecken, Die ergens mogen sijn. Neemt altemael de vruchten, De blomen, de genuchten, Die Mergillina siet, Of die ons doen benyen Het lant van Lombardyen, Z'en hebben hier by niet.
[pagina 52]
Ick hebbe wel gelesen, Dat yevers placht te wesen Een plaetse wonder schoon, Die aen Olympi voeten, Penei vloet quam groeten, Maer deze spant de kroon. Als ick daer was gekomen, Heb ick mijn rust genomen, Dicht nevens een rivier; Daer hoord' ick nachtegalen Haer soete min verhalen, Met aengenaem getier. Terwijl ick was gelegen, Wierd' ick door eenen regen Gedwongen wech te gaen; Ick liep om wat te schuylen, Naer d'aldernaeste kuylen, Die ick in 't bosch sag staen. Al was den inganck duyster, Ick sag een licht en luyster, In 't midden van den pat: Ick docht, wat sal dit wesen? Wat licht komt hier geresen Uyt een soo doncker gat? Terwyle mijn gedachten Nu dit, nu dat verwachten, Siet hier, een schoon Godin Quam met twee brandend' oogen Haer uyt den kuyl vertoogen, En track my met haer in.
[pagina 53]
Met dat wy binnen waren, Ginck zy haer luyte snaren, En gaf my die in d'hant; Ick sey, wat sou ick spelen? Wat wilt ghy my bevelen, 't Is boven mijn verstant? Doch om u te betuygen Dat ick wil altijt buygen My onder uw' bevel, Wilt ghy de konst my toogen, Ick sal seer gaerne poogen Te volgen naer uw' spel. Doen wy soo t'samen spraken, Hoord' ick een deure kraken, Daer een out leelick wijf Quam schielick uyt gesprongen, En recht naer ons gedrongen, En viel my op het lijf. Zy scheurde gansch mijn leden, En ginck met voeten treden Mijn uytgetrocken hert: De Nimphe niet en seyde, Maer bitterlick beschreyde Mijn onverwachte smert. Terwijl ick was in pynen, Ded' Morpheus' knecht verdwynen Al dat ick eerstmael sag; Ick opende mijn oogen, Isag, ick was bedrogen, Want ick in 't bedde lag.
[pagina 54]
Segt my nu, mijn Godinne, Die ick alleen beminne, Die by Apollo woont, Of al dees vremde saecken Yet wysen my te naecken, Is 't dat ghy 't seggen koont.

Vorige Volgende