Poëmata

Elegia II.

In Ambitiosum.
Bene qui latuit bene vixit.

STulte quid audaces prodest attollere cristas?

Quídve relapsuro tendis ad alta pede?

Quid dabit ambitio? quid inanis gloria mundi,

Inijciet rapidas dum tibi Parca manus?

Nónne vides tragico vestiri murice reges.

Et semper miseros cuncta timere duces?

Nónne vides magnis vastari magna ruinis,

[p. 158]

 

Turris vt obliquo fulmine tacta cadat?

 

Quò fugit tumidi fallax opulentia Croesi?

 

Aut vbi sunt tituli Roma vetusta tui?

 

Quò fugit magni miranda potentia Cyri?

 

Aut vbi sunt animi Graecia prisca tui?

 

Scilicet haec periere, suisq́ue inclusa sepulchris,

 

Nil reliquum praeter nomen inane tenent.

 

Quidquid ab omniparâ vitam tellure recepit,

 

Quidquid & alta suo Luna sub orbe videt;

 

Ferrea mortales dispensans Atropos annos,

 

Subiectum voluit legibus esse suis.

 

Siue quis antiquos numeret longo ordine patres,

 

Et iactet generis fortia gesta sui;

 

Siue quis immensos auri corradat aceruos,

 

Ieiunoq́ue suas lumine spectet opes:

 

Non poterit mortis sese subducere telis,

 

Tendere vel vitae fata statuta suae.

 

Nil leuis hasta tibi, nil strictus proderit ensis,

 

Arceri nullo Parca timore potest.

 

Nil tibi diuitiae, nil fuluum proderit aurum,

 

Pauper ad infernos cogeris ire lacus.

 

Illic dum stygio medicata papauera rore

 

Lethaeoq́ue bibes pocula plena vado:

 

Adscribet rigidus te mutis Aeacus vmbris,

 

Et Nemesis titulos detrahet aequa tuos.

 

Tunc qui debilibus iam tentas ardua pennis,

 

Spretus, & haud vllo nomine clarus eris.

 

Viue igitur dum fata sinunt, & disce latere;

 

Viuere nam nescit qui latuisse nequit.