Poëmata
(1623)–Jacob van Zevecote–
AuteursrechtvrijAd P. Antonium Verhelst Augustinian. Mechli. Suppriorem.
ANtoni mihi quem Superi tribuere Magistrum,
Et simul in sanctâ relligione Patrem.
Nuper ad acceptas nil me scripsisse tabellas
Desine mirari, febribus ictus eram.
Bis memini calamum, bis me sumpsisse papyrum,
Bis tenuit calamum febris iniqua meum.
Occlusitq́ue mihi doctarum castra sororum,
Castra meo posthac non adeunda pede.
Scilicet infirmos fugit impia Musa Poëtas.
Temporis ad nutum vertere docta fidem.
Cernis vt Hesperias Phoebo fugiente sub vndas
Percurrit nitidis aethera vesper equis:
Et monet auratas sua promere lumina stellas,
| |
[pagina 195]
| |
Et coelum tacitis diuidit omne Deis:
Cumq́ue tenebrosâ componit foedera nocte,
Foedera fallaces inter itura Notos.
Nam simul ac nitidi Nymphe praenuncia solis
Coepit odoriferas spargere rore comas;
Ille iubet trepidae populum discedere noctis,
Et citò venturo vertere terga Deo.
Nec sinit vlterius tacitas horrere tenebras
Ferreus, & pacti non memor ipse sui.
Purpureisq́ue leuem percurrens aethera bigis
Lucifer est subito, qui modo vesper erat.
Sic etiam sanis applaudit Musa Poëtis,
Inq́ue suos saltus, grataq́ue rura vehit.
Et sinit Aonijs immergere labra fluentis,
Et sinit aeternâ cingere fronde caput:
Sed si fortè graues morbus percusserit artus;
Ite dein Vates. territa Musa fugit.
Ne vacet ambiguis etenim succurrere morbis,
Terruit exitio diua Thalia suo.
Vrientiades lentis podagrae cruciatibus ictus,
Fixerat in gelido languida membra thoro.
Musa laboranti dictabat carmina Vati,
Fallebatq́ue suis tempora moesta iocis.
Dicitur hinc morbum Vates spreuisse furentem,
Et mollem digitis increpuisse Chelyn.
Saepius & medios inter risisse dolores,
Suggereret lepidos cum Dea docta sales.
Momus id adrigidam fertur retulisse podagram,
Percussus stimulis magne Poëta tuis.
| |
[pagina 196]
| |
Illa licet segnis, baculis innixa duobus
Incepit celeri fortius ire gradu.
Musa procul claudo properantem poplite vidit,
Nec potuit risum dissimulare suum.
Cùm tamen ora feri trepidaret turpia monstri
Cum Vriento properae dat sua terga fugae.
Vidit & obliquo fugientes ore notauit
Morbus, & admisso currere cepit equo.
Iamq́ue ferè Aonidum tutos exceperat hortus,
Cùm doluit lassos esse poëta pedes.
Heu quoties tunc Musa suum vectura Poëtam
Optauit pennis Pegase ferre tuis!
Heu quoties fessum monitis animauit alumnum!
Nec poterat citius currere, claudus erat.
Interea morbus defessi crura Poëtae
Occupat, & rigido verbere sternit humi.
Vulnerat & trepidam nodoso stipite Musam;
Hinc cepit geminos Diua dolere pedes.
Ac gemitu & lentae socijs comitata podagrae
Vix potuit propriam clauda redire domum.
Hîc dolet, & diras etiamnum sentit Erinnes,
Sistere nec tantum scit medicina malum.
Multaq́ue deplorans reliquas Heliconis alumnas
Admonet exemplo cuncta timere suo.
|
|