Haagse liederhandschrift

21. [Een gheslachte criget ere]

Een gheslachte criget ere
Om ander daet daerbi zere
Ende ondanc wert te lande;
Ende des gelucs is menigerande.
Dat ter werelt nu gheschiet,
En kan't al gescriven niet.
Si vive zin nu te hove comen,
Ende hebben min Eere genomen
Veel van haren gerechten goede;
Ende is't als ic mi nu vermoede,
So sal't vele meer noch doen.
Sint die tijt, dat Here Plumerion
Metten heren so geweldich was,
Dat hi hem die plumen las,
So mocht elc goet man wel scuwen
Den hof, des moegdi in mi getruwen.
Ende Liegart, zire suster zone,
Die groeter eren is gewone,
Dat hi ter eren rade gaet,
So seggic, dat hem anxtlijc staet.
So wie der heren goet beghert,
Sine const is nemmermeer so wert.
Ende meyster Baraet van Lozane,
Die draget bonte cleider ane,
Omdat hi ridder scinen soude,
Ende dat hi scotvry wesen woude.

[fol. 11va]

 

So mocht wal elc man droeven,

 

Die der werelt [...] proeven.

 

Ende zin veynoot Visevase

30

Die brocht die heren zÜ te dwase,

 

Dat si hem mynden ten oren.

 

Dus was't ridderscap verloren.

 

Ende arme Scalkart des verdiende,

 

Dat hi den heren hilt te vrinde.

35

Sal dan een goet rijc man dogen pine,

 

Doer enige eere goet te zine,

 

Al hadde hij's wille ende stade?

 

Neen hi, bi des scalkes rade!

 

Dat was dat Aristotiles wederriet

40

Den groeten Alexander, hi niet

 

En liete comen te zinen oren,

 

Die al in schcal[c]heit sin geboren,

 

Als ende als van armen geslechte;

 

Sekerlike hi riet hem rechte.

45

Want scalc, die rijc es van goede,

 

Hi bedarf wol groeter hoede,

 

Sal hi gaen ter heren rade,

 

Ende hi zin rijcheit niet en scade.

 

Want die scalcheit, die hi kan,

50

Die kan licht een ander man;

 

Des mach hi deilen ende kiesen,

 

Die arme scalc mach niet verliesen.

 

 

 

Och wanneer?