Levende Talen. Jaargang 1930

Uit de pers.
Een ongelukkige uitlating en een ruiterlike erkenning van ongelijk.

In het Ochtendblad van 14 Okt. j.l. van het Algemeen Handelsblad kwam aan de aanhef van een artikeltje ‘Een standbeeld voor d'Artagnan’ in de rubriek ‘Van Overal’ een al heel zonderlinge tirade voor, die voor ons aanleiding was tot een scherp protest. Daarin werd alle leraren in de Nederlandse taal en letterkunde en bloc niet minder verweten dan dat zij in plaats van liefde te wekken voor de vaderlandse letterkunde, de belangstelling daarvan bij hun leerlingen doodden. Diegenen van hen, die het stukje toevallig lazen, werden uitgenodigd zichzelf te rekenen tot de ‘enkele loffelike uitzonderingen’ van wie de redakteur zo vriendelik was het bestaan te erkennen.

Wij vermoedden dadelik, dat de hoofdredaktie dit artikel niet gezien had. Dit vermoeden bleek juist. Aan ons verzoek, dat de Hoofdredaktie, een ruiterlike verklaring zou publiceren, ‘dat haar medewerker zich lelik vergaloppeerd had’ is voldaan op een wijze, die het blad eert. De schuldige heeft royaal ongelijk bekend. Wij laten zijn ‘amende honorable’ hier volgen, omdat het mogelik is dat er kollega's zijn, die de door ons gewraakte passage wel en de verontschuldiging niet gelezen hebben.

Amende honorable. - Wij ontvingen een schrijven van den secretaris der ‘Vereniging van leraren in levende talen’, die protesteert tegen een

[p. 52]

zin in ‘Van Overal’ van 14 October, waarin gezegd werd, dat ‘de leeraren in de Nederlandsche taal en letterkunde aan onze middelbare scholen - op enkele loffelijke uitzonderingen na - de bedenkelijke gave bezitten alle belangstelling voor de vaderlandsche letterkunde bij hun leerlingen te dooden’.
De hoofdredactie, die het met de strekking van dit protest geheel eens is en het afkeurt, dat de gewraakte uitlating in ons blad is verschenen (de hoofdredactie leest ‘Van Overal’ zoo goed als nooit vooraf en acht dit gelukkig ook niet noodig), legde ons het schrijven voor.
Wij aarzelen niet om ruiterlijk te erkennen, dat wij voor een geheel corps van leeraren zoo grievende uitlating oprecht betreuren. Het is duidelijk, dat de beschouwingen in dit rubriekje nimmer ten doel hebben of mogen hebben personen of groepen van personen te kwetsen. Dat wij ons in dit geval te veel hebben laten gaan, willen wij dus niet verontschuldigen.
Dit wil echter niet zeggen, dat wij ons ten volle kunnen vereenigen met de wijze, waarop de Nederlandsche jeugd met de schoonheid onzer letterkunde vertrouwd wordt gemaakt¹⁾. Wij zelf, die nog niet zoo héél vele jaren geleden op de schoolbanken zaten, hebben in dit opzicht geen prettige ervaringen opgedaan.
Dit neemt nochtans niet weg, dat wij ons in ons stukje te sterk hebben uitgedrukt. Het buitengewoon moeilijke werk om aan de jeugd de schoonheden van onze schrijvers en dichters te doen gevoelen, verstaan misschien niet alle leeraren, maar dat de meerderheid alle belangstelling bij de leerlingen zou dooden, dat hadden wij niet moeten schrijven. Het spijt ons.

Red. V.O.

Het is nu duidelik hoe die ‘gaffe’ ontstaan is. Die redakteur heeft het slecht getroffen en is aan het generaliseren geslagen, kan het zelfs in zijn ‘verantwoording’ niet laten. Maar wij vergeven hem graag die zwakke poging om zijn aftocht te dekken.

W. VAN DEN ENT.

1) Toch weer generaliseren! (v.d. E.)