Leven van Lutgart

(1899)–Anoniem Lutgart, Leven van– rechtenstatus


VII. Van din dat si sterven begerde ende hoe dat geverstet was ende van den roepene der wonden Gods. Lutgart, die maget wel bequame, 1600[regelnummer] Doe si vernam dat die lichame Met sinen cranken live nam Der silen, dat si nit ne quam Daer si begerde meer te sine Dan in die werellike pine, 1605[regelnummer] Dat es in dat verwende rike Daer alle salege ewelike Ga naar margenoot+Met Gode selen spannen crone Ende oc ontfangen daer te lone Dat lange leven sonder inde, 1610[regelnummer] Ende oc die maget dat bekinde Dat si ter eweliker joyen Dar dikke har herte af plach vervroyen In goeden hope, nit ne conde Volcomen even langen stonde 1615[regelnummer] Dat si mettesen live sware Alteenen dos verladen ware, Began si pensen harde lise In welkerhande slachte wise Si dis te boven comen mochte. 1620[regelnummer] So lange si met staden sochte Den raet hirop, dat si te lest Hilt over nuttest ende best Dat si te Gode bidden soude Dat hi die sile loessen woude 1625[regelnummer] Van allre werelliker qualen Ende oc te sinen rike halen. Aldos so ginc die maget fijn, Die langer nit ne gherde sijn In dese werelt, bidden Gode 1630[regelnummer] Op enen tijt, dat hi gebode Die sile van den live scheeden, So dat der eweliker veeden Tuschen den viant ende hare Bi sinen wille en inde ware; 1635[regelnummer] Want evenlanc dat si tonstaden Met broschen live was verladen, Ga naar margenoot+So moste si met swaren wige Din fellen nied van sinen krige Vroch ende spade wederstaen, 1640[regelnummer] Daer hi met waende hare ondergaen. Dat hogste goet dat si begerde, Dit was dat so Lutgarden derde Tin tiden, dat si omme dat Wel menechwerf te Gode bat 1645[regelnummer] Dat hise wilde ut alre noet Verloessen ende, na die doet, Van desen live wilde brengen, Dar si met vrouden mochte singen Din suten sanc, dar ginder boven 1650[regelnummer] Die magede alle mede loven, Die daer met eeren spannen crone, Den hogsten coninc van den trone. Mar Got, die alle dinge weet Ende oc te gevene es gereet 1655[regelnummer] Dat hen gerievet, allen menschen, Bat dan si selven mogen wenschen, Omdat hi wiste wel dat hare Dat langer leven beter ware, Ende oc dat sire winnen mochte 1660[regelnummer] Meer an, dat harre silen dochte, Dan si nu schide van den live, Daromme, al plach hi wesen rive Lutgarden ie van sinen ghichten, Daer hise mede plach verlichten 1665[regelnummer] Van ongemake och van meswenden, Och sinen troest dar iegen senden Ga naar margenoot+Gelijc dat hi den goeden pleget Altoes, so hevet hi onsseget Nochtan der maget dat si bat 1670[regelnummer] Tin selven tiden, omme dat Dat hi die sile wilde binnen Noch ciren bat met sire minnen, Ende oc dis hi har herte fijn
[pagina 21]
Noch wilde bat volmaket sijn 1675[regelnummer] In dogden ende in karitaten, Eer hise scheeden wilde laten Ut derre werelt, ochte geven Der silen deewelike leven, Ochte in den rike sijn ontfaen. 1680[regelnummer] Doch hevet hire it toegedaen Warbi dat si gepaiset bleef Van besechheiden, die si dreef, Ende oc te rasten weder quam; Want doe die sute Got vernam 1685[regelnummer] Van desen stukken haren wille, Din si int herte droech al stille, So hevet hi op eenen dach Dat si geknilt in beden lach, Daer si wel hevet in gedurt, 1690[regelnummer] Lutgarden haren gheest ontfurt So lise, dat si selve aldoe En conde nit geweten hoe. Si wart verheven sonder hant Daer si har selven staende vant 1695[regelnummer] In eene stat van groten prise, Daer si van menegerhande wise Ga naar margenoot+Die grote cirheit hevet vonden; Want daer die schone bloemen stonden, Die so met haren suten ghoere 1700[regelnummer] Die stede cirden wel ter koere, Dat het Lutgarden wel bequam. Mar wat si noch aldaer vernam Salic u seggen, hort na mi: Die maget edel ende vri, 1705[regelnummer] Die stont met wondere al bevaen, Si sach beneven hare staen Den sone Gods van hemelrike, Die stont bi hare also gelike Al bloet met sinen verschen wonden, 1710[regelnummer] Alse och hi an din selven stonden Verloesset van den cruce ware; Aldoscerwijs hi quam te hare Gestreken lise aldaer si stoet. Doe wart verwandelt al die moet 1715[regelnummer] Lutgarden, want si sach al roet Van bloede sine wonden groet. Mar Ihesus Cristus, Got die here, Doe hi die maget also sere Sach wederslegen, sonder beide 1720[regelnummer] Ghinc hi se trosten ende seide: ‘Lutgart, mine utvercorne wert, Ic weet nu wale wat u dert; Warumme sidi so verssaget? Sijt wel te rasten, schone maget; 1725[regelnummer] Ic bent, Ihesus, u brudegoem; Siet op mi ende nemet ghoem, Ga naar margenoot+Lutgart, och gi mi it bekinnet; Ic ben degene din gi minnet Met vriër herten sonder wanc; 1730[regelnummer] Dis we(e)tic u wel groten danc; Oc salic u met vollen loene Dat wel vergelden, maget schone, Opdat gi blivet vaste in desen. Nu latet dan u clagen wesen 1735[regelnummer] Dat gi so dekke doet, Lutgart, Van din dat gi so gerne wart Ontladen van der werelt pinen Ende oc gesellet metten minen, Die in dat schone paradijs 1740[regelnummer] Nu dragen dat gebloide rijs; Want daer seldi wel mogen comen Al sonder waen meer tuwen vromen Hirnamals ende nit te spade, Opdat gi doet dat ic u rade. 1745[regelnummer] Mijn ract hi es dat gi u nit En laett verwassen, mar besit Die grote wonden die hir staen In minen live wide ontdaen, Ende oc vernemet har gelut 1750[regelnummer] Dat si hir maken, schone brut. Aldaer si staen in minen live. Hort hoe si roepen alle vive; Si ropen alle sonderlinge. Nu hort, Lutgart, wel har gedinge, 1755[regelnummer] Ende al dat si u leeren nu, Onthoudet wel, dat radic u.’ Ga naar margenoot+Do wart Lutgart, die vrië maget Van din ilanc so meer verssaget, Dat si so roet die wonden sach. 1760[regelnummer] Ontfarmelic si seide: ‘Owach, Ai, sute Got, ai, sute Here, Dor recht soudic u minnen sere, Dat gi dor minen wille doeget Die wonden die gi hir betoeget; 1765[regelnummer] Mar wat die wonden roepen nu, Dat segget mi, dis biddic u. Dat si mi heeten, da ic gerne, Want nit nes recht dat ics hen werne’. - Doe sprac hi voert: ‘Wel schone brut, 1770[regelnummer] Ie sal u seggen har gelut; Har roepen, dats dat si u manen Dat gi met ernsteliken tranen, Daer gi u met selt moten quellen, Die grote abolge selt bevellen, 1775[regelnummer] Die hebben die in sonden sijn Verdint iegen den vader mijn. So mogen si der plagen wreet Onstaen, die hen nu es gereet, Ende oc daertoe te haren vromen 1780[regelnummer] Te sire soenen weder comen.’ - Doe sprac oc dos die vrowe voert: ‘Dit roepen hebbic wel gehort; Dat mi gebieden uwe wonden, Dat salic gerne in allen stonden 1785[regelnummer] Al sonder wanc, dach ende nacht Volbrengen al na mine macht. Ga naar margenoot+Nu biddic u, wel sute Here
[pagina 22]
Dat gi dor uwes selves eere Mi gracie ende spoet verleenet 1790[regelnummer] Al te volbrengene dat gi meenet, So dat in staden moge staen Die pine die ic sal angaen Allen dengenen sonderlinge, Die ic ontfa in mijn gedinge, 1795[regelnummer] Ende die mi uwe wonden groet, Die ic beschowet hebbe al bloet, Te minen trowen hebben nu Bevolen; Got, dis biddic u.’ - Na desen warden sonder beide 1800[regelnummer] Die Godes sone weder seide: ‘Dat salic gerne doen, Lutgart; Nu kirt dan weder ende vart Daer gi volplegen moget des; Want dat u hir bevolen es 1805[regelnummer] Nu terre wilen, maget fijn, Dat moet bi u gevordert sijn.’ Doe dese tale har inde nam, Die gheest her weder tale quam Te din lichame, ende altehant 1810[regelnummer] Stont op die maget, die hare vant Noch liggende op die selve stede Daer si tevoren hare bede Begonnen hadde; ende alse doe Lutgart, die peinsede emmertoe 1815[regelnummer] Al noch om dat si heft vernomen, Was wel te rasten weder comen, Ga naar margenoot+Began si loven harde sere Met blider herten onsen Here Omdat hi hevet wel gesachtt 1820[regelnummer] Al haren commer ende brachtt Har herte wel te rasten weder. Dos bleef die maget lange seder Met groten rasten, sonder clage Hem dienende al har levedage.	[tekstkritische noot]1625 l. alre. margenoot+ f.33v^o. margenoot+ f.34r^o. margenoot+ f 34v^o. [tekstkritische noot]1738 hs. minem. - 1767 l. dadie. of doe ic. margenoot+ f.35r^o. margenoot+ f.35v^o. margenoot+ f.36r^o. margenoot+ f.36v^o, margenoot+ f.37r^o.

Vorige Volgende

VII. Van din dat si sterven begerde ende hoe dat geverstet was ende van den roepene der wonden Gods.