Septentrion. Jaargang 20

[p. 20]

Ida Gerhardt

Het schip

Er kwam een schip gevaren;
het kwam van Lobith terug,
met grint en rivierzand geladen.
Het richtte zijn boeg naar de brug.

De scheepsbel was helder te horen,
de brugwachter kwam al in zicht;
een halfuurslag viel van de toren.
Het schip voer door schaduw en licht.

Met boegbeeld en naam kwam het nader,
de ophaalbrug ging omhoog;
een deining liep door het water
dat tegen de schoeiing bewoog.

Er stond een kind op de kade
- ik was het, ik was nog klein -
het had niets meer nodig op aarde
om volkomen gelukkig te zijn.

Uit ‘Het sterreschip’(1979).

Le bateau

Un bateau s'avançait sur le fleuve;
il s'en revenait de Lobith,
chargé de gravier et de sable.
Il pointait sa proue vers le pont.

On entendait sa cloche tinter, claire,
et déjà paraissait le pontier;
le bronze de la tour frappa la demi-heure.
Le bateau fendait ombre et lumière.

Il approchait, figure de proue et nom en tête,
le pont-bascule se leva;
une houle parcourait l'eau
qui dansait contre la palée.

Un enfant se tenait sur le quai
- c'était moi, j'étais encore bien jeune -
il ne lui en fallait pas plus au monde
pour connaître un bonheur parfait.

Traduit du néerlandais par l'Atelier de traduction à Paris, sous la direction de Philippe Noble.