Septentrion. Jaargang 42

[p. 54]

Bernke Klein Zandvoort (^o 1987)

elle ouvre les portes vers l'intérieur
depuis le seuil son jardin se mue en bois
la haie autour du parking est pleine de trous
d'après ma tante on peut créer son horizon

la lumière traverse les feuilles dans son potager
une fine pellicule maintient le squelette
poreuse, ainsi que je le découvris au camping Amphora
plein de cabanes et de ciels en plastique près d'une voie ferrée

une pendule à coucou vide traîne dans un massif au pied d'un arbre
par-dessus mon épaule, les rues s'étaient fermées
mains jointes dans le giron de ma tante

j'ai des tas d'oiseaux dans mon jardin
crie-t-elle, penchée sur la rhubarbe
donne un quart de tour aux tiges, plie-les vers l'intérieur

un entrelacs de petites rivières grimpe le long de ses jambes blanches

dans cette position penchée
où elle se tenait, vue face au soleil
confiture de rhubarbe ses tissus
feuille de rhubarbe sa peau

Traduit du néerlandais

par Kim Andringa.

[p. 55]

 

ze trekt de deuren naar binnen open

 

vanaf de drempel loopt haar tuin over in een bos

 

de haag om de parkeerplaats zit vol gaatjes

 

volgens mijn tante is de horizon maakbaar

 

 

 

licht valt door de bladeren in haar moestuin

 

een dun vlies houdt het geraamte bij elkaar

 

poreus, leerde ik op camping Amfora

 

vol tuinhuisjes en plastic hemel naast een spoorlijn

 

 

 

een lege koekoeksklok ligt in het perkje van een boom

 

over mijn schouder hadden de straten zich gesloten

 

in elkaar gevouwen handen op m'n tantes schoot

 

 

 

ik heb heel veel vogels in mijn tuin

 

roept ze over de rabarber gebogen

 

keer de stelen een kwartslag, buig ze binnenwaarts af

 

 

 

een vlechtwerk van riviertjes kruipt rond haar witte benen omhoog

 

 

 

in die gebukte houding

 

stond ze, tegen het zonlicht gehouden

 

rabarberjam haar weefsel

 

rabarberblad haar huid

 

 

 

Uit Uitzicht is een afstand die zich omkeert (2013).