Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den LXIII. Psalm.

O God, ghy zijt mijn God en Heer,
V soeck ick in den dagerade;
Mijn ziel, die dorst na uw genade;
Voor dagh en dauw iss' in de weer.
Mijn vleesch heeft na u groot verlangen,
Hier,

[p. 121]

in een dor en dorstigh land,
Mat, water-loos aen alle kant,
Daer swarighe'en mijn hert omvangen.

2 Voorwaer, 'k heb u in 't Heylighdom

Aenschouwt, siend' op uw eer' en sterckte,
Die over my, dien ghy bewerckte,
Haer strecke, dat ick weder-kom'.
Want beter, dan oyt was het leven,
Is uwe goedertierentheyd.
Mijn lippen souden zijn bereyd,
Om u den lof en prijs te geven.

3 Soo prees ick u mijn leven langh;

In uwen Naem soud' ick mijn handen
Steets heffen op, die mijn Vyanden
Hebt al-te-mael in uw bedwangh.
Mijn ziel sou gansch versadight werden,
Gelijck met smeer en vettigheyd;
Mijn mond, die gaern uw eer' verbreyd,
Soud' in den lust uw's lofs volherden

Pause.

4 Wanneer ick, op mijn leger-ste'en,

Aen u gedenck', om uyt te raecken,
Soo peyns' ick aen u in mijn waecken;
Nacht-waecken langh doe 'k mijn gebe'en.
Want ghy zijt my te hulp gekomen,
Mijn troost geweest; dies sal ick, Heer,
In uwer vleugh'len schaduw weer,
Gaen vrolick zijn, en niemand schromen.

5 Mijn ziel, die kleeft u achter-aen;

Sy soeckt u nimmer te begeven.
Vw rechter-hand houd my in 't leven;
Sy onder-steunt en doet my staen.

[p. 122]

 

Maer, die daer hebben voor-genomen

 

Mijn ziel en leven te verslaen,

 

Die sullen, selfs gewoest, vergaen;

 

In d' onder-plaets der Aerden komen.

 

 

 

6 Men salse storten door 't geweld

 

Van 't woedend swaerd, en niet verlossen;

 

Men salse smacken voor de Vossen;

 

Die sy al zijn ten deel gestelt.

 

Maer ick sal my in God verheugen;

 

En ygelick, die by hem sweert,

 

En hem in alle waerheyd eert,

 

Sal sich in hem beroemen meugen.

 

 

 

7 Want, letter op, de laster-mond

 

Van alle, die, van 't goed geweken,

 

Niet doen, dan quaed, en leugen-spreken,

 

Sal werden toe-gestopt terstond.