Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den LXIV. Psalm.

Verhoort mijn stem, tot u geheven;
Hoort my, O God, in mijn geklagh,
Dat ick u doe den ganschen dagh.
Laet my mijns Vyands schrick het leven
Niet doen begeven.

2 Verberght my voor d' argh-listigheden,

Den oproer en geheymen raed
Der Boosen, die door alle quaed,
En onrecht, met verwoede schreden,
My gaern vertreden.

3 Die, als een swaerd, hun tongen wetten,

En leggen-aen een bitter woord,
Dat sy, als pijlen, schieten voort;
Daer op sy seer behendigh letten,
Om recht te setten.

[p. 123]

 

4 Om den Oprechten ne'er te vellen.

 

Sy schieten haestigh op hem aen;

 

In 't heym'lick soeckens' hem te slaen.

 

Sy vreesen niet; schoon ofs' hem quellen,

 

En God ontstellen.

 

 

 

5 Sy stercken haer in boose saecken,

 

En houden spraeck, van my haer strick

 

Te hangen op; en, sonder schrick,

 

Soo seggen sy. Wie salse raecken?

 

Wie sichtbaer maecken?

Pause.

6 Argh-listigh zijns' en ongebonden,

By haer wert door en door gesocht,
Wat schalckheyd oyt heeft uyt-gewrocht;
Wat 's menschen hert' en diepste gronden
Quaed-aerdighs vonden.

7 Maer God, wien dit ras sal verdrieten,

Die 't oogh geset heeft op haer doen,
Sal haesten, buyten hun vermo'en;
Met plagen haer gaen over-gieten;
En pijlen schieten.

8 Hun eygen tongh, die salse tegen

Haer selven noch doen stooten aen,
Doen t' eenemael verlooren gaen.
Elck, die haer scheen te zijn genegen,
Sal gaen sijns-wegen.

9 Dan sullen al de menschen vreesen,

En maecken kond, dat God nu werckt;
Wiens doen by haer sal zijn gemerckt.
Seer sullen sy, met my, in desen,
Aendachtigh wesen.

10 't Rechvaerdigh Volck sal sich verblijden,

En vreughde-plegen in den Heer;
Op hem betrouwen meer en meer;
Ia, sich beroemen selfs in tijden
Van bitter-lijden.