Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den LXXXI. Psalm.

Singht een vrolick lied,
God, den Heer ter eeren,
Die ons sterckte hiet;
Iuycht voor Iacobs Heer,
Iuycht, en buyght u ne'er,
Voor den Heer der Heeren.

2 Heft-op eenen psalm,

Wilt den trommel langen,
Maeckt een blijden galm,
Voeght de harp en fluyt
By het soet geluyt
Van uw lof-gesangen.

3 Doet basuynen gaen,

Blaest op de schalmeyen,
In de nieuwe Maen;
Maeckt u op, met vlijt,
Ter bestemder tijd,
Daer wy 't feest bereyen.

4 Want het is een wet,

Van God selfs gegeven;
Van hem in-geset,
Voor sijn Israël;
't Is ons Gods bevel,
In sijn woord beschreven.

5 Dat in Ioseph is

[p. 169]

 

Van God op-gekomen,

 

Tot getuygenis,

 

Dat hy voor ons trock,

 

Doe hy 't vreemde jock

 

Ons heeft af-genomen.

I. Pause.

6 'k Heb uw schouder 't pack,

Seyt de Heer, ontdragen;
'k Heb u, tot gemack,
Vyt de kleyigh' aerd',
Als ghy Slaven waert,
Van den pot ontslagen.

7 In den nood riept ghy,

En ick de'e veel wond'ren;
'k Hielp, en maeckt' u vry;
Ick gingh u voor-he'en,
'k Antwoord' en verscheen
Vyt de plaets der dond'ren.

8 'k Heb te Meriba,

Aen de water-beken,
Daer ghy dorsten na,
V wel-eer beproeft,
Die my hebt bedroeft,
En geperst te spreken;

9 Hoort, mijn Volck, hoort toe;

'k Segh't u voor uw' ooren;
Hoort, wat ick u doe;
Israël, ghy waert
Maghtigh opter Aerd',
Wouwd ghy na my hooren.

10 Onder u sal geen

Vyt-lands-God meer wesen,
Als, niet langh gele'en;
Buyght u daer niet voor,
Geeft hem geen gehoor;
Maer, past my te vreesen.

11 'k Ben de Heer, uw God;

[p. 170]

 

'k Voerd' u uyt Egypten;

 

'k Gaf u mijn gebod;

 

'k Ben 't, die legers de'e

 

Smooren in de Zee,

 

Dats' haer niet en ripten.

II. Pause.

12 Eyscht, wat ghy begeert;

Doet uw mond wijd-open;
't Sal u zijn vereert;
Wat ghy bidden sult,
Sal u zijn vervult,
Wilt ghy op my hopen.

13 Maer, mijn Volck en heeft

My niet willen hooren,
Daer het al voor beeft;
't Heeft, dat veel verschilt,
Mijner niet gewilt.
't Pooght te gaen verlooren.

14 Dies soo ist oock in

Sijnen wegh gebleven;
Na sijn eygen sin,
Soo, als 't sijn gemoed
Dacht te wesen goed,
Heb ick 't laten leven.

15 Och! had Israël

Na my willen hooren!
En na mijn bevel,
Dat hem wees te gaen
Op mijn rechte baen,
Eens geneyght sijn ooren!

16 'k Soud', in korten tijd,

Dempen en vernielen
Al wie hem bestrijd;
'k Souw mijn hand gewend
Hebben op de Bend',
Die hem tracht t'ontzielen.

17 Die mijn Haters zijn,

[p. 171]

 

Hadden hen begeven,

 

In geveynsden schijn,

 

Onder sijn geweld.

 

'k Had hem vast-gestelt

 

't Eeuwigh-duyrend leven.

 

 

 

18 'k Had hem met het vet

 

Van de tarw verzadight;

 

En, in rust geset,

 

Metten honigh-raed,

 

Die de rotz-steen laed,

 

Staegh-aen begenadight.